2490- Karı ve koca bir birlerini istemez, bir birlerinden nefret ederlerse, bu durumda kadının, boşaması için kocasına belli bir mal vermesine mübarat talâkı denir.

2491- Erkek, kendisi mübarat talâkını okumak ister, mesela eşinin ismi Fatma olursa şöyle demelidir:
بَارَأْتُ زَوْجَتِى‌ فَاطِمَةَ عَلَى مَهْرِهَا فَهِىَ طَالِقٌ (
“Baretu zevceti fatimete ela ma bezelet” ihtiyat gereği “fehiye talik” de demelidir. Yani, karım Fatıma'yı mihri mukabilinde mübarat ettim [ondan berî oldum], artık o boştur. Talâkı okumak için bir başkasını vekil ederse, vekil şöyle demelidir: “An kibeli müvekkili baretu zevcetehu fatimete ela ma bezelet fe hiye talik” her iki durumda da, “ala ma bezelet” yerine “bima bezelet” derse, sakıncası yoktur.

2492- Hul’i ve mübarat talâkı, mümkün olduğu kadar sahih Arapça okunmalıdır. Eğer mümkün olmazsa (2465). Meselede zikredilen talâk hükmündedir. Ama kadın malını kocasına bağışlaması için Türkçe, talâk vermen için bu malı sana bağışlıyorum derse, sakıncası yoktur.

2493- Kadın, hul’i veya mübarat talâkının iddetinde bağışından vazgeçerse, kocası, tekrar akit okumadan rücu edebilir ve evliliği sürdürebilir.

2494- Erkeğin, mübarat talâkı için aldığı mal, mihirden fazla olmamalıdır. Mihirden az olması ihtiyaten farzdır. Ama hul’i talâkta fazla olursa sakıncası yoktur.