پاسخ: چنانچه مدت ماندن شما در شهر محل تحصیل یا محل کار مدت خاصی باشد پس حکم آنجا طبق جدول زیر است:
۱- اگر در ماه حد اقل ۲۲ روز کامل در آنجا بمانید و این امر برای یک سال و نیم یا بیشتر باشد آنجا مقر شما است و حکم وطن را دارد و نماز تمام و روزه صحیح است.
۲ـ اگر در ماه حد اقل ۲۰ روز کامل در آنجا بمانید و این امر برای دو سال یا بیشتر باشد آنجا مقر شما است و حکم وطن را دارد و نماز تمام و روزه صحیح است.
۳- اگر در ماه حد اقل ۱۵ روز کامل در آنجا بمانید و این امر برای سه سال یا بیشتر باشد آنجا مقر شما است و حکم وطن را دارد و نماز تمام و روزه صحیح است.
۴- اگر در ماه حد اقل ۷ یا ۸ روز کامل در آنجا بمانید (به نحوی که در یک سال مجموعا ۹۰ شبانه روز بشود هرچند در یک بخشی از سال باشد) و این امر برای چهار سال یا بیشتر باشد آنجا مقر شما است و حکم وطن را دارد و نماز تمام و روزه صحیح است.

پاسخ: باید روزه هایی را که نگرفتید قضا کنید و اگر کسی روزه ماه رمضان را به خوردن یا آشامیدن یا جماع یا استمناء یا باقی ماندن بر جنابت باطل کند ، در صورتی که بداند آن کار روزه را باطل می کند، اضافه بر قضا ، کفاره هم بر او واجب می‏شود . و همچنین - بنا بر احتیاط واجب- نسبت به کسی که جاهل به حکم است ولی در جهل خود معذور نیست و مطمئن هم نیست یعنی احتمال می دهد که مبطل باشد.
و اما کسی که مساله را نمی داند و در جهل خود معذور است یا مطمئن است که آن کار روزه را باطل نمی کند کفاره بر او نیست ولی اگر می داند مبطل است و نمی داند کفاره دارد باید کفاره بدهد.
و در کفاره افطار روزه ماه رمضان، کافی است به شصت فقیر غذا بدهد به هر کدام ۷۵۰ گرم گندم یا آرد یا نان و مانند آنها. و اگر می دانست که باید قضا کند و قضای آن را یک سال به تأخیر انداخت تا ماه رمضان بعد برسد باید بابت هر روزعلاوه بر قضا ۷۵۰ گرم گندم، آرد یا نان را به یک فقیر بدهد و اگر بیش از یک سال تأخیر بیاندازد کفاره تکرار نمی شود. و نسبت به قضا اگر در مقدار فوت شده شک دارید مقدار متیقن یعنی کمتر کافی است.

پاسخ: روزه بیمار در صورتی که ضرر داشته باشد ( چه موجب شود بیماری زیاد شود ، یا مدت درمان را طولانی کند ، یا درد را تشدید نماید) صحیح نیست ، البته در همه آنها باید ضرر به مقداری باشد که معمولا قابل تحمل نیست ، وفرقی نیست بین اینکه یقین به ضرر داشته باشد یا گمان به آن، بلکه حتی اگر احتمال ضرر بدهد (البته این احتمال باید به نحوی باشد که موجب ترس شود واین ترس ِ ضرر بر اساس موجبات عقلایی باشد مانند تشخیص پزشک یا تجربه یا غیر آن)، وبیمار باید بعد از بهبودی ، آن روز را قضا کند وکفاره بر او واجب نیست ، اما اگر بیماری تا ماه رمضان سال بعد ادامه داشت قضا از او ساقط می گردد وباید برای هر یک روز ۷۵۰ گرم نان یا ماکارونی یا گندم وامثال آن را به یک فقیر فدیه بدهد .
وهمچنین صحیح نیست روزه از انسان سالمی که ترس بروز بیماری را داشته باشد چه رسد به این که یقین به بروز بیماری داشته باشد.
واما بیماری که روزه برای او ضرر ندارد باید روزه بگیرد ، و روزه اش صحیح است.

پاسخ: اگر قرار است تا شش ماه یا بیشتر ادامه داشته باشد کثیر السفر هستید و در تمام سفرها نمازتان تمام و روزه صحیح است.

پاسخ: چنین گفته شده است نسبت به نوافل مبتدا که غیر از نوافل یومیه و چه نوافلی که ذوات السبب هستند مانند نمازهای مستحب در روزهای مخصوص یا نماز جعفر و نماز رسول الله و نماز امیرالمؤمنین و بقیه معصومین علیهم افضل الصلاة و السلام.

پاسخ: از ثلث ایشان به همان مقداری که ممکن است بدهید.

پاسخ: احتیاط در رمی جمرات، رمی مقداری است که در دوران پیامبر و ائمه (علیهم السلام) موجود بوده و امروزه به دلیل ارتقاع قاعده زمینی اش از زمین بالاتر است. حال اگر حاجی نتوانست این مقدار را رمی کند، احتیاط واجب آن است که هم برای رمی خود نایب بگیرد و هم خودش آن مقدار زاید را رمی کند.

پاسخ: موجب باطل شدن روزه نمی شود.

پاسخ: واجب است بر طبق اوقات شرعی همان شهر روزه بگیرید هرچند روز بلند باشد ولى اگر روزه گرفتن مشقت زیادی داشته باشد و عادتا قابل تحمل نباشد ، جایز است در هنگام شدت گرسنگی و تشنگی بنابر احتیاط واجب تنها به مقدار ضرورت آب بنوشید یا غذا بخورید و باید بقیه روز را به احتیاط واجب امساک کنید و بعد از ماه رمضان این روز را قضا کنید و کفاره ندارد.
و نیز می توانید در محدوده زمانی بین اذان صبح تا قبل از اذان ظهر به مقدار مسافت شرعی (۲۲ کیلومتر) از آخرین خانه های شهر خارج شده و روزه خود را در آنجا افطار کنید و به شهر بازگشته و در این فرض امساک واجب نیست و باید بعدا آنرا قضا کنید و کفاره ندارد.

پاسخ: فرق نمی‌کند ولی اگر در اثناء روز بخواهد روزه همان روز را نذر کند صحت آن محل اشکال است. بلکه می تواند برای فردای آن روز نذر کند.