مسأله 1434. اگر آسیب یا صدمه بر جسد میّت مسلمان - مذکّر یا مؤنّث - بعد از فوت واقع شود، مثلاً فردی سر میّت را از بدنش جدا نماید یا کارى انجام دهد که اگر زنده بود موجب قتل او مى‌شد، دیۀ آن یک دهم دیۀ کامل برای فرد مذکّر می­باشد. بنابراین، پرداخت «100» دینار یا «1000» درهم[1] کافی است.[2]
مسأله 1435. اگر عضوی از اعضای میّت مسلمان - مذکّر یا مؤنّث - قطع شود، برای محاسبۀ دیۀ آن ابتداءً باید نسبت دیۀ آن عضو در مقایسه با دیۀ کامل را در مورد فرد زنده حساب کرده، سپس همان نسبت را از دیۀ جدا کردن سر از بدن میّت[3] به دست آورد.
بنابراین، اگر فردی یک دست میّت مسلمان را از مچ جدا نماید، دیۀ آن یک بیستم دیۀ کامل برای فرد مذکّر (مثلاً 50 دینار یا 500 درهم) می­باشد و چنانچه دو دست وی را از مچ جدا کند، دیۀ آن یک دهم
دیۀ کامل برای فرد مذکّر (مثلاً 100 دینار یا 1000 درهم) می­باشد.[4]
شایان ذکر است، در حکم مذکور فرقی بین آسیب عمدی و شبه عمد و خطا نیست.
مسأله 1436. فردی که به جسد میّت آسیبی وارد کرده که موجب دیه است - چه به صورت عمدی و چه شبه عمد یا از روی خطا - دیه بر ذمّۀ خودش ثابت می‌باشد.
شایان ذکر است، اگر آسیب وارد شده عمدی یا شبه عمد بوده بر «عاقلۀ» وی تکلیفی نیست، ولی چنانچه آسیب به صورت خطای محض باشد، واجب بودن پرداخت دیه[5] بر «عاقلۀ» وی محلّ اشکال است و مراعات مقتضای احتیاط در این مورد ترک نشود.
مسأله 1437. دیۀ آسیب یا صدمۀ وارد شده بر جسد میّت مسلمان به ورثه­اش ارث نمی‌رسد، بلکه باید از طرف میّت در امور خیر مصرف ­شود و اگر میّت بدهکار باشد و مالی غیر از آن نداشته باشد یا سایر اموالش برای ادای بدهیش کافی نباشد، واجب است دیۀ مذکور صرف ادای دیون متوفّی شود.
همین طور، اگر فرد وصیت به بیشتر از ثلث کرده و ورثه مقدار مازاد بر ثلث را اجازه ندهند، باید دیۀ مذکور صــرف عمــــل به این مقدار از وصیــــت متوفّــــی گــردد؛
امّا اگر در زمان حیات فرد بر بدن وی آسیب یا جراحاتی وارد گردد، دیۀ مربوط به آن، حکم سایر اموال او را دارد.