مسأله 1306. اگر زن و مردی - العیاذ باللّه - اقدام به عمل زنا نمایند، فرزندی که از زنا متولّد می­شود، از پدر و مادرش و کسانى که به واسطۀ پدر یا مادر به او انتساب دارند، ارث نمى‌برد و آنان نیز از او ارث نمی­برند، هرچند سایر احکام خویشاوندی در مورد آنان جاری می­شود؛[1]
البتّه اگر زنای هر کدام از آن دو، از روی اجبار (اکراه) صورت گرفته باشد، در مورد همان فرد حکم نزدیکی در اثر شبهه (وطی به شبهه) جاری می­گردد، که در مسائل بعد بیان می­شود.
مسأله 1307. اگر زن و مردی بر اثر شبهه اقدام به عمل نزدیکی نمایند، فرزندی که متولّد می­شود، تمام احکام نسب از جمله ارث بین او و پدر و مادرش و خویشاوندان آن دو ثابت می­باشد.[2]
مسأله 1308. اگر بر اثر نزدیکی با زن، فرزندی متولّد شود، ولی این نزدیکی از جانب یکی از طرفین، زنا محسوب شود و از طرف دیگری زنا نباشد - مثل اینکه عمل نزدیکی از طرف دیگر بر اثر شبهه انجام شده باشد - فرزند متولّد شده، از فرد زناکار و کسانى که به او منسوب هستند ارث نمى‌برد و آنان نیز از او ارث نمی­برند، هرچند سایر احکام خویشاوندی در مورد آنان جاری می­شود؛
امّا بین این فرزند با فردی که بر اثر شبهه اقدام به نزدیکی نموده و کسانی که با او رابطۀ نسبی دارند، تمام احکام خویشاوندی ثابت است و متقابلاً از یکدیگر ارث نیز می­برند.
مسأله 1309. کسى که از زنا متولّد شده و خویشاوندان وی که از زنا نمى‌باشند (مانند فرزند او و همسرش) از یکدیگر ارث می­برند.