مسأله 1137. اگر فردی بگوید: «من و صىّ میّتم که مال او را به مصرفى برسانم»، در صورتی ادّعای وی پذیرفته می­شود که:
الف. یقین یا اطمینان - از راه‌های عقلایی - به راستی آن حاصل شود؛
ب. دو مرد عادل (بیّنه) شهادت به راستی گفتارش دهند و وی را تصدیق نمایند و وصایت فرد با شهادت زنان (چه انفرادى و چه به ضمیمه مردان) ثابت نمی‌شود؛
البتّه، اگر وصیّت متوفّیٰ مربوط به افراد قاصر[1] یا عناوین عامّه مانند فقرا یا سادات یا جهات عامّه مانند تعلیم قرآن یا معالجۀ بیماران یا مساجد و مشاهد مشرّفه و امثال آن یا مربوط به خودِ متوفّیٰ باشد، مانند اجیر گرفتن نسبت به نماز و روزۀ قضای وی یا زیارت حضرت سیّد الشهداء(علیه السلام) به نیابت وی، کسی که می­داند مدّعی وصایت، وصیّ شرعی متوفّیٰ نیست و وی به دروغ خود را وصیّ معرّفی کرده - خصوصاً اگر خیانتی در عمل به وصیت از او دیده - می­تواند وصایت وی را انکار کرده و تقاضای مرافعۀ شرعیه نزد حاکم شرع نماید.