مسأله 899. اگر واقف در زمان وقف، مبلغ معیّنی از درآمد موقوفه را برای صرف در جهتی قرار دهد، مثلاً در زمانی که تمام اجاره بهای مغازۀ وقف شده، ‌20 هزار تومان بوده بگوید: «10 هزار تومان از اجاره بها را در عزاداری حضرت ابا عبداللّه الحسین(علیه السلام) صرف کنید» و برای باقیماندۀ درآمد، امور دیگری را لحاظ کرده باشد، چنانچه با گذشت زمان، ارزش پول کاهش یافته و در نتیجه اجاره بهای موقوفه افزایش یابد، چند صورت دارد:
الف. معلوم باشد مقصود واقف از تعیین مبلغ، اختصاص نسبت و درصد معیّنی از کلّ درآمد بوده، یعنی در مثال فوق می‌خواسته نیمی از درآمد موقوفه صرف عزاداری شود.
ب. معلوم باشد مقصود واقف از تعیین مبلغ، عزاداری به اندازه‌ای بوده که در زمان وقف با مبلغ مذکور تناسب داشته است؛ مثلاً‌ اگر در زمان وقف با 10 هزار تومان امکان برگزاری یک دهه عزارداری بوده، در زمان‌های بعد هم یک دهه عزاداری کنند.
ج. معلوم باشد مقصود واقف ملاحظۀ ارزش پول در هر زمان بوده است؛ یعنی در هر زمان با توجّه به تورّم و کاهش ارزش پول، به همان میزان مبلغ بیشتری برای عزاداری اختصاص دهند.
د. منظور واقف صرفاً همان مبلغ تعیین شده بوده هرچند با گذشت زمان ارزش پول کاهش یابد، یعنی در مثال فوق با گذشت زمان، باز هم همان 10 هزار تومان صرف عزاداری گردد.
بنابراین، برای تعیین مقداری که باید صرف مورد فوق شود، از بین صورت­های مذکور با توجّه به عبارت واقف و همین طور قرائن و شواهد، مطابق با هر یک از آنها که مقصود وی بوده عمل ‌شود.[1]