«وقف»، سنّتی حسنه‌ و از بارزترین مصادیق باقیات الصّالحات است و در بسیاری از روایات از آن به عنوان «صدقۀ جاریه» تعبیر شده که بعد از فوت نیز باقی مانده و پاداش آن در پروندۀ اعمال نیک انسان ثبت می­شود.
در حدیث است که امام صادق(علیه السلام) فرمودند: «زمانی که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) غنائم جنگ را تقسیم کردند، یک قطعه زمین به امیر المؤمنین(علیه السلام) ف رسید. حضرتش دستور دادند در آن زمین چشمه­ای حفر کنند و به آب رسید و مانند گردن شتران از آن آب به آسمان فوران کرد، امیرالمؤمنین(علیه السلام) آن را عَیْن یَنْبُع (چشمه جوشان) نامیدند، شخصی آمد تا به آن حضرت مژده دهد، حضرت(علیه السلام) ف فرمودند: وارثِ آن را بشارت ده، این صدقه­ای است قطعی و مسلَّم برای حاجیان خانۀ خدا و مسافر ین راه آن، نه فروختنی است، نه بخشیدنی و نه ارث بردنی...».[1]
از امام صادق(علیه السلام) ف روایت شده که فرمودند: «بهترین شیئی که از انسان می­ماند، سه مورد است:
1. فرزند شایسته­ای که برای او از خداوند طلب مغفرت ­کند.
2. سنّت و رویّۀ نیکی که دیگران از آن پیروی کنند.
3. صدقۀ جاریه­ای که بعد از وفات او در جریان باشد».[2]
در حدیث است که امام صادق† فرمودند: «شش مورد است که پس از وفات، آثار نیک آنها به انسان ملحق می­شود:
1. فرزند صالحی که برای انسان استغفار ­کند.
2. قرآنی که از او به یادگار مانده و تلاوت ­شود.
3. درختی که انسان آن را کاشته است.
4. چاه آبی که حفر کرده است.
5. صدقۀ جاریه­ای که در زمان حیاتش آن را به جریان انداخته و پس از وفاتش هم ادامه دارد.
6. سنّت (رسم و روش) نیکی که انسان آن را به وجود آورده و پس از مرگ او، مورد عمل قرار گرفته است»[3].[4]