مسأله 702. استفاده از دارو یا دستگاه پیشگیرى از حاملگى (IUD و مانند آن)[1] به شرط آنکه برای زن ضرر مهمّ و فوق‌العاده زیاد نداشته باشد، جایز است؛ ولی باید از تمام امور حرام (مثل آشکار نمودن عورت یا لمس و نگاه به آن حتّی توسط پزشک همجنس) پرهیز گردد؛
البتّه، اگر پیشگیری از حاملگی با ارتکاب امور حرام مذکور همراه باشد، فقط در صورت ضرورت و اضطرار جایز می­باشد؛ مانند اینکه باردار شدن برای زن خوف ضرر قابل توجّه داشته یا موجب مشقّت و سختی فوق‌العاده باشد که معمولاً قابل تحمّل نیست (حَرَج)[2] و پیشگیری از آن با شیوه­های مشروع دیگر، امکان‌پذیر نبوده یا ضرری یا حرجی باشد.
شایان ذکر است، در صورتی که ثابت شود دستگاه پیشگیرى از حاملگى(IUD و مانند آن)،[3] نطفه را پس از انعقادش[4] از بین می­برد، بنابر احتیاط واجب باید از استعمال آن مطلقاً اجتناب شود؛ امّا استعمال دارو و مانند آن جهت سقط نطفه بعد از انعقاد آن بنابر فتویٰ جایز نیست.
مسأله 703. اگر زوجه بخواهد جهت پیشگیری از بارداری اقدام به امری نماید که با حقّى از حقوق شرعى شوهرش منافات داشته باشد، باید رضایت وی را برای این کار جلب نماید.[5]
مسأله 704. بستن «لوله­های رحم»[6] با عمل جراحى برای زن جایز است، هرچند موجب عقیم شدن دائمی گردد؛ ولی اگر این عمل مستلزم امور حرام (مثل آشکار نمودن عورت یا لمس و نگاه به آن حتّی توسط پزشک همجنس) باشد جایز نیست، مگر مورد استثنایی که در مسألۀ «702» بیان شد.
همچنین، برای زن برداشتن رحم یا تخمدان­ها و مانند آنکه ضرر مهمّ و فوق‌العاده محسوب می­شود جایز نیست، مگر اینکه وی به سبب بیمارى که درمان آن ضروری است، نسبت به انجام این عمل ناچار شود.
مسأله 705. بستن «لوله ­های منی بر»[7] یا قطع آنها[8] در مرد با عمل جراحی جایز است، هرچند موجب عقیم شدن دائمی گردد؛ ولی اگر این عمل مستلزم امور حرام (مثل آشکار نمودن عورت یا لمس و نگاه به آن حتّی توسط پزشک همجنس) باشد جایز نیست؛ مگر مورد استثنایی که در مسأله «702» بیان شد.
همچنین، قطع آلت تناسلی یا بیضه­ها که ضرر مهمّ و فوق‌العاده محسوب می‌شود، برای مرد جایز نمی‌باشد، مگر اینکه مرد به سبب بیمارى که درمان آن ضروری است نسبت به انجام این عمل ناچار شود.
مسأله 706. احتیاط مستحب آن است که فرد اقدام به عملی که موجب عقیم شدن به صورت دائمی می­شود - در مواردی که با توضیحات مسائل قبل جایز است - ننماید و از آنجایی که این امر مانع از افزایش نسل مسلمین که مطلوب شرع مقدّس است می­باشد، سزاوار است در غیر موارد ضروری از آن اجتناب شود.