مسأله 656. اگر شوهر همسرش را به‌طور کلّی رها نموده و معطّل گذاشته، به ‌گونه‌ای که وی نه عرفاً زن شوهردار محسوب شده و نه مطلّقه، زن می‌تواند به حاکم شرع مراجعه کند تا شوهر را بر یکی از دو امر الزام نماید، یا به زندگی برگشته و زن را معلّق و معطّل رها نکند و یا وی را طلاق دهد تا زمینۀ ازدواج با مرد دیگری برای او فراهم گردد.
چنانچه شوهر از هر دو امر امتناع ورزد، حاکم شرع می­تواند از هر طریق مشروع برای اجبار زوج نسبت به اقدام بر یکی از دو امر - حتّی مانند حبس وی در صورت امکان - استفاده نماید و در صورتی که امور مذکور نتیجه بخش واقع نشود، پس از درخواست زن، حاکم شرع می‌تواند وی را طلاق دهد.
شایان ذکر است، در این مورد فرقی نیست که شوهر نفقۀ زن را بدهد یا نه.
طلاق در این مورد به حسب اختلاف موارد، به نوع طلاق رجعی یا طلاق بائن واقع می­گردد.
مسأله 657. اگر شوهر قادر بر بازگشت به زندگی با همسرش نباشد، مثل اینکه محکوم به حبس ابد یا مدّت طولانی شده و بدین جهت همسر وی بلاتکلیف و معطّل رها شده باشد، چنانچه زوج نفقۀ همسرش را در این مدّت تأمین می‌کند، ولی زوجه حاضر نیست بر این وضعیّت صبر نماید و از وی درخواست طلاق می‌کند، احتیاط واجب آن است که شوهر بپذیرد و او را طلاق دهد و در صورت امتناع زوج از طلاق، بر زن چاره­ای نیست جز اینکه صبر کند، تا خداوند متعال گشایش و فرجی برای وی حاصل نماید.
امّا چنانچه در فرض مذکور، شوهر توانایی پرداخت نفقۀ همسرش را در این مدّت ندارد، حکم مسألۀ «659» در مورد آن جاری می‌شود.