مسأله 606. منظور از «وطی به شبهه» آن است که مردی از روی جهل یا عدم التفات، با زنی که شرعاً همسرش نیست نزدیکی نماید، چه اینکه جهل به موضوع داشته باشد یا جهل به حکم؛
مانند اینکه مردی با زنی به اعتقاد اینکه همسر اوست، نزدیکی کند و بعد متوجّه شود که زن دیگری بوده، یا با زنی که نمی­دانسته شوهر دارد ازدواج و نزدیکی نموده، یا به جهت ندانستن حکم، با زنی که در ایّام عدّه بوده ازدواج و نزدیکی کرده است.
شایان ذکر است، در این موارد فرقی بین جاهل قاصر و جاهل مقصّر غیر مردّد نیست­.
مسأله 607. اگر مرد با زنى که همسرش نیست به اعتقاد اینکه همسر خود اوست نزدیکى کند، زن باید «عدّۀ وطی به شبهه» نگه دارد؛ چه اینکه وی (زن) بداند که آن مرد شوهرش نیست یا او هم خیال می‌کرده طرف مقابل همسرش می‌باشد؛ همچنین فرقى ندارد زن، شوهردار بوده یا مجرّد؛
همچنین، فرقی نیست که وطی به شبهه با خواندن صیغۀ عقد ازدواج همراه بوده یا بدون آن باشد. بنابراین، اگر مرد زنى را براى خود عقد کند و با اعتقاد به اینکه عقد ازدواج مذکور صحیح است با او نزدیکی نماید، سپس متوجّه شود که عقد باطل بوده، زن باید عدّۀ وطى به شبهه نگه دارد و در این حکم فرقی بین عقد دائم و عقد موقّت نیست.
مسأله 608. اگر مرد با زنى زنا کند و زن به اعتقاد اینکه فرد مذکور شوهر اوست حاضر به نزدیکی شده باشد، احتیاط واجب آن است که زن «عدّۀ وطى به شبهه» نگه دارد.
مسأله 609. اگر مردی با زنى زنا کند و زن نیز بداند که آن مرد شوهر او نیست، لازم نیست عدّه نگه دارد، هرچند از زنا حامله شود؛
البتّه، در صورتى که زن مجرّد باشد، احتیاط مستحب آن است که قبل از ازدواج، یک حیض صبر نموده سپس ازدواج کند.[1]
مسأله 610. اگر مردی با زن شوهردار زنا کرده، براى شوهرش جایز است با او نزدیکی نماید.[2]