مسأله 601. عدّۀ عقد موقّت زنی که حامله نیست و حیض می‌بیند، سه صورت دارد:
صورت اوّل: فاصلۀ زمان پایان عقد موقّت[1] و دیدن حیض اوّل، کمتر از چهل و پنج روز باشد؛
در این صورت عدّۀ زن، سپری شدن دو حیض کامل است؛ البتّه حیض اوّل بنابر فتویٰ و حیض دوّم بنابر احتیاط واجب می­باشد.
صورت دوّم: فاصلۀ زمان پایان عقد موقّت و دیدن حیض اوّل، چهل و پنج روز تا سه ماه قمری باشد؛
در این صورت، عدّۀ زن بنابر احتیاط واجب[2] سپری شدن دو حیض کامل است.[3]
صورت سوّم: چنانچه فاصلۀ زمان پایان عقد موقّت و دیدن حیض اول، سه ماه قمری یا بیشتر باشد، کافی است زن سه ماه قمری عدّه نگه دارد.[4]
مسأله 602. اگر عدّۀ زن - با توضیحاتی که در مسائل قبل بیان شد - سپری شده باشد، ولی وی از پایان مدّت عقد یا بخشش آن توسط زوج اطلاع نداشته باشد، لازم نیست، پس از اطلاع از این امر دوباره عدّه نگه دارد.
مسأله 603. اگر شوهر در بین مدّت عقد موقّت بمیرد، زن باید همانند عقد دائم «عدّۀ وفات» نگه دارد که توضیح آن در احکام عدّۀ وفات خواهد آمد؛
امّا اگر شوهر در بین عدّۀ عقد موقّت بمیرد، سپری شدن عدّۀ عقد موقّت کافی است و زن لازم نیست عدّۀ وفات نگه دارد.
مسأله 604. احکام عدّۀ عقد موقّت مربوط به ازدواج زن با شخص دیگر غیر از شوهرش است. بنابراین، مردی که با زنی ازدواج موقّت کرده و مدّت عقد به پایان رسیده یا مدّت باقیمانده را بذل نموده و بخشیده، می­تواند در همان ایّام عدّه با وی مجدّداً ازدواج دائم یا موقّت نماید.
مسأله 605. اگر شوهر در ایّام عدّۀ عقد موقّت همسرش، مجدّداً با وی ازدواج دائم یا موقّت نماید، سپس بدون نزدیکی[5] با او، چنانچه عقد دائم است وی را طلاق دهد و در عقد موقّت مدّت باقیماندۀ عقد را ببخشد یا مدّت عقد تمام شود، زن باید عدّه ازدواج موقّت اوّلى را که در آن نزدیکی صورت گرفته کامل نماید و از سر گرفتن عدّۀ جدید لازم نیست.