مسأله 560. طلاق خلع هرچند یکی از اقسام طلاق است، ولى شباهت به عقود دارد و محقّق شدن آن نیاز به دو انشاء دارد که توسط طرفین (زوج و زوجه) یا وکیل آن دو صورت می­گیرد، این دو انشاء عبارتند از: ‌
الف. بذل مهریه یا مال دیگر از طرف زن؛
ب. انشای طلاق از طرف شوهر در ازای آنچه زن بذل نموده است.
کیفیّت انجام طلاق خلع، به دو شیوه است:
کیفیّت اوّل: ابتدا زن مهریه یا مال دیگر خود را به عنوان عوضِ طلاق خلع به شوهرش بذل نماید، سپس مرد همسرش را در ازای آنچه بذل نموده با خواندن صیغۀ طلاق خلع، طلاق دهد.
کیفیّت دوّم: ابتدا شوهر صیغۀ طلاق خلع را بخواند و در آن تصریح به عوض معیّن نماید، سپس زن آن را قبول نموده و بذل را انجام دهد؛
البتّه، احتیاط مستحب آن است که طلاق خلع به شیوه اوّل انجام گردد.
مسأله 561. اگر انشای بذل ابتدا از طرف زن صورت گیرد (مثلاً مهریه یا مال دیگری را در عوض طلاق خلع به شوهرش بذل نماید)، ولی قبل از اجرای صیغۀ طلاق خلع توسط زوج، زن از بذل خویش منصرف شود و برگردد، طلاق خلع صحیح نیست.
مسأله 562. اگر انشای بذل ابتدا از طرف زن صورت گیرد، واقع شدن فاصلۀ زمانی بین بذل و طلاق خلع - بدون اینکه زن از بذل خویش منصرف شود - اشکال ندارد، هرچند احتیاط مستحب است که موالات عرفی رعایت شود و بین آن دو فاصلۀ قابل توجّهی واقع نشود.
مسأله 563. طلاق خلع هرچند شبیه عقود است، ولی طلاق در آن «ایقاع» محسوب می­شود و قرار دادن شرط در ضمن آن برای طلاق دهنده صحیح نیست؛ امّا قرار دادن شرط از طرف زوجه در بذل عوض خلع اشکال ندارد، ولی در صورت تخلّف مرد از عمل به شرط، زن حقّ فسخ ندارد؛ البتّه، می‌تواند در ایّام عدّه با توضیحی که در مسائل «576 و 578» ذکر می­شود از بذل خویش رجوع نماید.