مسأله 506. اگر مرد با همسرش در حالى که حائض نبوده و پاک است نزدیکى کند،[1] برای طلاق دادن او باید صبر کند تا دوباره حیض ببیند و پاک شود؛ مگر در موارد استثنائی که در مسألۀ «508» ذکر می‌شود.
مسأله 507. اگر فردی غیر از شوهر در ایّام پاکی زن با وی نزدیکی نماید - چه وطی به شبهه و چه زنا - ولی شوهرش با او نزدیکی نکرده باشد،[2] شوهر می­تواند در همان ایّام پاکی، زن را طلاق دهد.
مسأله 508. طلاق دادن زن در ایّام پاکی که با او نزدیکی شده، در چهار صورت اشکال ندارد:
صورت اوّل: زن نابالغ باشد (نه سال قمریش تمام نشده باشد)؛ البتّه نزدیکی با زوجۀ نابالغ شرعاً حرام است.
صورت دوّم: زن، یائسه باشد؛
شایان ذکر است، چنانچه سنّ زن - سیّده یا غیر سیّده - به 60 سال قمری برسد، «یائسه» محسوب می­شود؛ بلکه اگر زن - سیّده یا غیر سیّده - به 50­ سال قمری[3] رسیده باشد و به جهت بالا رفتن سنّش[4] خون حیض نبیند و امید بازگشت آن را هم نداشته باشد، «یائسه» به حساب می­آید.[5]
صورت سوّم: معلوم باشد که زن حامله و آبستن است، هرچند اطلاع از آن، با روش‌های علمی مورد تأیید کارشناسان و اهل خبره - که از حدس و گمانه‌زنی و نظرات شخصی دور است - حاصل شده باشد.
بنابراین، اگر حامله بودن زن معلوم نباشد و شوهر در ایّام پاکی که با او نزدیکی کرده وی را طلاق دهد و بعد بفهمد آبستن بوده، آن طلاق باطل است و چنانچه قصد طلاق دارد باید صیغۀ طلاق را مجدّداً - با رعایت شرایط شرعی آن - جارى نماید.
صورت چهارم: زن در سنّ بانوانى باشد که حیض مى­بینند، امّا حیض نشود،[6] که در این صورت شوهر می­تواند بعد از سپری شدن سه ماه از آخرین نزدیکی[7] او را طلاق دهد[8] و اگر قبل از گذشت این مدّت او را طلاق دهد، طلاق باطل است.
مسأله 509. اگر مرد با همسرش در حال حیض عمداً یا به جهت ندانستن مسأله یا فراموشى نزدیکى کند و بخواهد او را طلاق دهد، باید صبر کند تا دوباره حیض ببیند و پاک شود؛ مگر در مورد زنی که حامله بودن او معلوم است، با توضیحی که در صورت سوّم مسألۀ قبل ذکر شد.
مسأله 510. اگر با زنى که از خون حیض و نفاس پاک است نزدیکى کند[9] و سپس از او جدا شود، مثلاً مسافرت نماید، تا زمانى که مى­داند زن از ایّام پاکى که با او نزدیکى نموده، به پاکى بعد از آن منتقل نشده، نمی‌تواند وی را طلاق دهد؛
امّا اگر شک داشته باشد و احتمال عقلایى دهد که زن بعد از آن پاکى، خون دیده و حائض شده و از آن پاک گردیده است، با رعایت دو شرطی که در صورت سوّم از مسأله «501» بیان شد، مى­تواند همسرش را طلاق دهد.
مسأله 511. اگر زن بگوید: «از حیض و نفاس پاک هستم»، شوهرش می­تواند به اعتماد گفتۀ همسرش او را - با رعایت شرایط شرعی - طلاق دهد و چنانچه بعد از وقوع طلاق، زن ادّعا نماید در حال طلاق پاک نبوده است، ادّعایش پذیرفته نمی‌شود؛ مگر آنکه گفتۀ وی از طریق شرعی مانند شهادت دادن دو مرد عادل (بیّنه) ثابت شود.
مسأله 512. اگر فرد همسرش را - با رعایت شرایط شرعی - طلاق دهد، ولی بعداً زن ادّعا کند طلاق در ایّام حیض یا نفاس واقع شده است و زوج این امر را انکار نماید، در مقام مرافعه نزد حاکم شرع، گفتار زوج با قسم خوردن پذیرفته می­شود، به شرط آنکه خلاف ظاهر نباشد.