مسأله 449. «نفقۀ نفس» مقدّم بر «نفقۀ زوجۀ دائمی» است. بنابراین، اگر فرد مالی که دارد کفاف نفقۀ خودش و زوجه­ دائمیش را نمی­کند، می­تواند آن را صرف نفقۀ خودش کند[1] و چنانچه چیزی اضافه آمد آن را صرف نفقۀ همسرش نماید؛ البتّه در این صورت مقداری از نفقۀ همسرش که توانایی تأمین آن را ندارد، به صورت دین بر عهده­اش ثابت می‌شود که توضیح آن در مسألۀ «442» بیان شد.
شایان ذکر است، منظور از «نفقۀ نفس» مقدار قوت روز و شبش و لباس و مانند آن است که حسب حال و شأنش به آنها در زندگی نیاز دارد.