مسأله 336. در عقد موقّت باید مدّت تعیین شود و آن «مدّت»، برای طرفین معیّن باشد؛ مانند آنکه مدّت را 40 شبانه روز از زمان عقد قرار دهند؛
بنابراین، اگر مدّت عقد مجهول باشد - مانند چند هفته بدون تعیین تعداد هفته­ها - یا مردّد بین مقدار کمتر و بیشتر باشد - مانند یک یا دو ماه - عقد موقّت صحیح نیست؛
البتّه اگر مدّت عقد را تا آخر ماه قمری قرار دهند - در حالی که معلوم نیست ماه فعلی 29 روزه یا 30 روزه است - اشکال ندارد.
مسأله 337. مدّت عقد موقّت باید در صیغۀ عقد ذکر شود. بنابراین، اگر صیغۀ عقد - عمداً یا از روی فراموشی، غفلت یا ندانستن مسأله - بدون ذکر مدّت عقد واقع شود، باطل است، هرچند بین طرفین مدّت آن مشخّص باشد؛
البتّه، چنانچه قبل از خواندن عقد، مدّت تعیین شده، ذکر آن در صیغۀ عقد به صورت «فِی المُدَّةِ المَعْلُومة» کافی است.