مسأله 305. اگر زوج یا زوجه به جهت خیار عیب، ازدواج را فسخ کند، چنانچه نزدیکی صورت گرفته[1] زوج باید تمام مهر را بپردازد[2] و در صورتی که نزدیکی نشده، هیچ مقداری از مهریه بر عهدۀ مرد نیست؛ مگر در مورد عیب «عَنَن» مرد[3] که در این مورد، چنانچه نزدیکی صورت نگرفته و زن عقد ازدواج را فسخ نماید، شوهر باید نصف مهریه را به وی بپردازد.

مسأله 306. اگر عقد ازدواج با تدلیس (پنهان‌کاری و فریب) زوجه نسبت به عیب[4] خویش، همراه بوده - مثل اینکه مرد با اعتقاد به اینکه زن فلان عیب را ندارد اقدام به ازدواج با وی کرده، ولی زن با آگاهی از وجود عیب، ‌خود را فاقد آن معرّفی و توصیف نموده یا نسبت به بیان آن سکوت کرده باشد - در این صورت، چنانچه زوج پس از اطلاع از عیب، عقد ازدواج را فسخ کند، هیچ مقداری از مهریه به عهدۀ مرد ثابت نیست، هرچند نزدیکی صورت گرفته باشد.

مسأله 307. اگر عقد ازدواج با تدلیس (پنهان‌کاری و فریب) ولیّ شرعی یا عرفی زوجه[5] نسبت به عیب[6] زوجه همراه بوده[7]- مثل اینکه مرد با اعتقاد به اینکه زن، فلان عیب را ندارد اقدام به ازدواج با وی کرده، امّا پدرِ زن با آگاهی از وجود عیب، وی را فاقد آن برای مرد معرّفی و توصیف نموده یا نسبت به بیان آن سکوت کرده باشد - در این صورت، چنانچه زوج پس از اطلاع از عیب، عقد ازدواج را فسخ کند، در صورتی که نزدیکی انجام شده، تمام مهریه‌ای که در عقد معیّن شده بر عهدۀ مرد ثابت است و باید آن را بپردازد و بعد از پرداخت می­تواند آن را از شخصی که موجب تدلیس وی شده مطالبه نماید.
شایان ذکر است، در موارد تدلیس، چنانچه فردی غیر از ولیّ شرعی و عرفی با سعی و وساطت بین طرفین، رضایت آنان را برای ازدواج جلب کرده و عهده­دار بیان امور مربوطه بوده، در صورتی که تدلیس به وی عرفاً استناد پیدا می‌کند، حکم مذکور در مورد وی جاری است.