مسأله 273. برای شوهر جایز نیست بیش از چهار ماه قمری، نزدیکی با زوجۀ جوان خود را بدون رضایت وی ترک نماید؛ مگر آنکه در ضمن عقد ازدواج این امر را بر زن شرط کرده باشد یا آنکه عذر شرعی مانند بیماری یا مشقّت زیاد که معمولاً تحمّل نمی­شود (حَرَج) وجود داشته باشد.
این حکم، بنابر احتیاط واجب شامل مسافر نیز می‌شود و مرد نمی­تواند بدون عذر شرعی سفرش را به مقداری که حقّ زوجه از بین می­رود، ادامه دهد. همین طور، حکم مذکور بنابر احتیاط واجب در مورد زوجۀ موقّت نیز جاری است.

مسأله 274. اگر زوجه نمی­تواند تا چهار ماه قمری صبر کند به گونه­ای که شوهر می­ترسد اگر با وی نزدیکی نداشته باشد، زن به گناه آلوده گردد، بنابر احتیاط واجب باید قبل از چهار ماه، به نزدیکی با همسرش مبادرت ورزد یا او را طلاق دهد.

مسأله 275. اگر فردی با دختر نابالغی ازدواج کند، حرام است پیش از آنکه نه سال قمری دختر تمام شود با او نزدیکی نماید؛ البتّه چنانچه نزدیکی کند، بعد از بلوغ دختر، نزدیکی با وی حرام نیست، هرچند افضاء شده باشد؛[1] ولی در صورت افضاء، دیه ثابت می­شود که مقدار آن برابر با دیۀ قتل زن می‌باشد و علاوه بر دیه، واجب است نفقات او را تا زمانی که حالت مذکور (افضاء) بهبود نیافته، بپردازد، هرچند وی را طلاق دهد؛ بلکه چنانچه زوجه‌اش بعد از طلاق با شخص دیگری ازدواج نماید، بنابر احتیاط لازم پرداخت نفقاتش همچنان بر وی واجب می­باشد.

مسأله 276. اگر مرد یک همسر دائمی دارد، احتیاط مستحب آن است که هر چهار شب یک شب نزد وی بماند؛ البتّه بر مرد واجب است همسر خویش را مانند زن بلاتکلیفی که نه صاحب شوهر محسوب می­شود و نه طلاق داده شده، رها نکند.