مسأله 240. اگر هنگام انعقاد عقد دائم برای پرداخت مهریه مدّتی قرار داده نشده باشد، زوجه می­تواند پیش از دریافت تمام مهریه، از نزدیکی کردن شوهر امتناع ورزد، هرچند وی توانایی پرداخت مهر را نداشته باشد؛[1] ولی اگر زوجه پیش از گرفتن مهر، به نزدیکی راضی شود و شوهر این کار را انجام دهد، دیگر نمی­تواند بدون عذر شرعــی از نزدیکی شوهر جلوگــیری نمایــد؛ البتّه، اگر نزدیکی از روی اجبار یا اکراه یا در حال خواب یا بیهوشی و مانند آن باشد، اثری ندارد و زوجه می­تواند همچنان قبل از دریافت مهر، از نزدیکی امتناع ورزد.
شایان ذکر است، واجب بودن تمکین بر زوجه نسبت به استمتاعات دیگر - غیر از نزدیکی - قبل از دریافت مهریه‌ای که بدون مدّت بوده، محلّ اشکال است و مراعات مقتضای احتیاط در این مورد ترک نشود؛[2] مخصوصاً در صورتی که احتمال بدهد استمتاع منجر به نزدیکی می­شود.

مسأله 241. در هیچ‌ یک از دو مورد ذیل، زوجه نمی­تواند جهت دریافت مهر یا باقیماندۀ آن بدون عذر شرعی از نزدیکی شوهر جلوگیری نماید:
الف. هنگام خواندن عقد دائم برای پرداخت تمام مهر، مدّتی قرار داده شده باشد.
ب. بخشی از مهر مدّت­دار و بخش دیگر آن بدون مدّت باشد و زوج مقدار مهریۀ بدون مدّت را پرداخت نموده باشد؛ چه اینکه زمان پرداخت مقدار مدّت­دار فرا رسیده باشد یا نه.[3]

مسأله 242. اگر شوهر توانایی مالی پرداخت مهریه را نداشته و بدین سبب در ضمن عقد ازدواج، مهریه «عند الاستطاعة» قرار داده شده باشد، چنین مهری در حکم مهر مدّت­دار (مؤجّل) محسوب می­شود، که حکم آن در مسأله قبل بیان شد.