مسأله 186. معلّق و وابسته بودن عقد ازدواج بر امری که هنگام عقد هنوز اتّفاق نیفتاده صحیح نیست و فرقی ندارد که هنگام عقد معلوم باشد که آن امر بعداً اتّفاق خواهد افتاد، مثل اینکه زن صیغۀ عقد ازدواج را این گونه بخواند: «زَوَّجْتُکَ نَفْسی إذا حَلَّ الشَّهْرُ القادِم؛ خودم را به ازدواج به تو درآوردم زمانی که ماه جدید فرارسد»، یا واقع شدن آن امر نامعلوم باشد مانند اینکه زن بگوید: «زَوَّجْتُکَ نَفْسی إنْ اشْتَرَیْتَ داراً؛ خودم را به ازدواج تو درآوردم، در صورتی که منزلی بخری».

مسأله 187. مُعلّق و وابسته بودن عقد ازدواج بر امری که هنگام عقد معلوم نیست اتّفاق افتاده باشد، نیز صحیح نیست؛ مانند اینکه زن صیغۀ عقد ازدواج را این گونه بخواند: «زَوَّجْتُکَ نَفْسی إنْ کانَ قَدْ انْقَضَی الشَّهْرُ المُحَرَّم؛ خودم را به ازدواج تو درآوردم در صورتی که ماه محرّم تمام شده باشد» و این در حالی باشد که نمی‌دانند ماه محرّم تمام شده یا نه؛ ولی اگر بدانند که ماه محرّم تمام شده، اشکال ندارد.

همچنین، اگر عقد ازدواج وابسته به امری باشد که از شرایط شرعی صحیح بودن عقد محسوب می­شود، اشکال ندارد، هرچند تحقّق آن در هنگام عقد نامعلوم باشد؛ مثل اینکه زن صیغۀ عقد ازدواج را این گونه بخواند «زَوَّجْتُکَ نَفْسی إنْ لَمْ تَکُنْ أَخی مِنَ الرَّضاعَة؛ خودم را به ازدواج تو درآوردم در صورتی که برادر رضاعی من نباشی».