مسأله 114. شیر دادنی که موجب محرمیّت رضاعی می‌گردد، از راه­های ذیل ثابت می‏شود:
الف. خبر دادن فرد یا افرادی که موجب یقین یا اطمینان به این امر گردد؛ همین طور هر راه عقلایی دیگری که موجب حصول اطمینان شود.
ب. شهادت دادن دو مرد عادل (بیّنه)؛ البتّه گواهی آن دو، باید با بیان کلّیۀ شرایط شیر دادن که در مسألۀ «102» ذکر شد، همراه باشد. بنابراین، اگر فقط بگویند: «شیر خوردن به مقدار محرمیّت صورت گرفته» یا مثلاً بگویند: «فلان فرد فرزند رضاعی فلانی است»، کافی نیست؛ مگر آنکه موجب یقین یا اطمینان به تحقّق شرایط مذکور شود.
امّا ثابت شدن شیر دادن، به شهادت دادن «یک مرد و دو زن» یا «چهار زن» که همگی عادل باشند - با توضیحی که گذشت - محلّ اشکال است و مراعات مقتضای احتیاط در این مورد ترک نشود.

مسأله 115. اگر معلوم نباشد نوزاد به مقداری که موجب محرم شدن است شیر خورده یا نه، یا اینکه نسبت به تحقّق شرایط محرمیّت شک یا گمان حاصل شود، آن نوزاد به کسی محرم نمی‏شود، هرچند رعایت احتیاط پسندیده است.

مسأله 116. اگر مردی با وجود اینکه اقرار نموده زنی از محارم رضاعی اوست، با وی ازدواج کند، چنانچه احتمال عقلایی نسبت به صحیح بودن اقرار وی داده شود، ازدواج او باطل به حساب می‌آید و چنانچه اقرار مذکور بعد از عقد ازدواج صورت گیرد و زن نیز گفتار وی را تصدیق نماید، عقد ازدواج باطل است.
بنابراین، اگر مرد با او نزدیکی نکرده، یا نزدیکی کرده، ولی در وقت نزدیکی کردن، زن می­دانسته بر آن مرد حرام است، برای آن زن مهریّه ثابت نمی­شود و اگر زن بعد از نزدیکی بفهمد بر آن مرد حرام بوده، مرد باید مهر او را به اندازۀ مهر زنانی که مثل او هستند (مهر المثل) بدهد.
شایان ذکر است، چنانچه فردی که اقرار به محرمیّت رضاعی نموده زن باشد نیز، حکم فوق جاری می­باشد.