ازدواج موهبتی الهی است که در قرآن کریم به آن سفارش شده است: «وَأَنْکِحُوا الْأَیامیٰ‏ مِنْکُمْ وَالصَّالِحیٖنَ مِنْ عِبادِکُمْ وَإِمائِکُمْ إِنْ یَکُونُوا فُقَراءَ یُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ واسِعٌ عَلیم»‏.[1]
مردان و زنان بی­همسر را، همسر دهید و همچنین به غلامان و کنیزان صالح و شایستۀ خویش همسر دهید، اگر فقیر و تنگدست باشند، خداوند آنان را از فضل خود بی­نیاز می‌سازد، خداوند وسعت دهنده و آگاه است.
«وَمِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَجَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فی‏ ذٰلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ».[2]
و از جمله آیات الهی این است که براى شما از جنس خودتان، همسرانى آفرید که با آنان آرام گیرید، و در میان شما محبّت و مهربانى افکند، در این نعمت نشانه‏هایى است براى مردمی که تفکّر میکنند.
ازدواج، نخستین سنگ بنای تشکیل خانواده و اجتماع است که در روایات، به عنوان محبوترین بناء توصیف شده است.
از امام باقر(علیه السلام) روایت شده که رسول اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمودند: «هیچ خانه و بنایی در نزد خداوند، محبوب­ تر از خانه و بنایی که به وسیلۀ ازدواج برپا می­شود نیست».[3]
در حدیث است که امام صادق(علیه السلام) فرمودند: «دو رکعت نماز یک انسان متأهّل، از هفتاد رکعت نمازی که شخص عَزَب به جا می­آورد، با فضیلت‌تر است».[4]