مسأله 42. صحبت کردن و گفتگوی زن و مرد با رعایت شرایط ذیل جایز است:
الف. با شهوت و لذّت جنسی - هرچند درجۀ خفیف احساس جنسى - همراه نباشد.
ب. این ترس و خوف وجود نداشته باشد که فرد با صحبت کردن مبتلا به گناه شود.[1]
ج. همراه با مطالب عاشقانه یا نکات غیر اخلاقی و فساد انگیز نباشد.[2]
د. زن صداى خود را طوری رقیق و نازک نکند که معمولاً برای شنونده تحریک کننده است.
شایان ذکر است، حکم مذکور شامل گفتگو با محارم نیز می­باشد.
مسأله 43. حکم مسألۀ قبل در مورد هر گونه صحبت یا ارتباط غیر حضوری با جنس مخالف مانند تماس تلفنی، نامه‌نگاری، ارتباط از طریق شبکه­های اجتماعی، چت کردن، ارسال پیامک و ایمیل نیز می‌شود.
مسأله 44. قرآن خواندن، مدّاحی، مرثیه خوانی، سخنرانی، خواندن سرود توسط بانوان در اماکنی که نامحرم صدای آنان را می­شنود، چنانچه همراه با نازک کردن صدا باشد به‌گونه‌ای که معمولاً برای شنونده تحریک کننده است، جایز نیست؛ ‌
همین طور، اقدام به هر یک از امور مذکور چنانچه در معرض بروز مفسده نوعی[3] گردد، جایز نیست.
شایان ذکر است، در این حکم فرقی بین خواندن به صورت دست جمعی یا فردی نمی‌باشد.
مسأله 45. صحبت کردن بانوان در حضور افراد نامحرم در مجامع عمومی و غیر آن با رعایت شرایط ذکر شده در مسألۀ «42» جایز است؛
البتّه، از مجموع دستورات دینی معلوم می­شود که شرع مقدّس توصیه دارد بانوان تا حدّ امکان در صحبت و معاشرت با نامحرم به مقداری که عرفاً ضروری محسوب شود، اکتفا نمایند.
مسأله 46. خنده، مزاح و شوخی با نامحرم در صورتی که همراه با لذّت و شهوت جنسی - هرچند درجۀ خفیف آن - یا ترس مبتلا شدن به حرام باشد، جایز نیست؛
در غیر این صورت نیز، چنانچه طوری باشد که در عرف افراد متدیّن نامناسب و ناشایست شمرده شود، بنابر احتیاط واجب جایز نیست.