مسأله 7. اگر فرد بخواهد به منزل ایتام برود و بر فرش آنان بنشیند و از غذایشان بخورد، لازم است این کار با اجازۀ ولیّ شرعی آنان باشد؛ امّا چنانچه اجازه گرفتن از ولیّ شرعی ممکن نباشد، در صورتی که این امر ضرری برای آنان نداشته باشد - هرچند به این صورت که عوض­ مال مصرفی ایتام را جبران نماید - اشکال ندارد؛ البتّه، اگر تصرّفات مذکور مطابق «مصلحت» ایتام باشد، بدون عوض هم اشکال ندارد.

مسأله 8. منظور از «مصلحت» که در مسألۀ قبل برای تصرّف در اموال یتیم ذکر شد، مصلحت­های عقلایی است، یعنی مصالحی که باعث می‌شود تصرّفات مذکور در مال یتیم به جهت وجود آن مصلحت‌ها نزد عقلا اشکال نداشته و مطلوب شمرده شود؛
مثل آنکه فرد به منزل ایتام سر زده و کارهای آنان را انجام دهد یا خدمات دینی یا دنیوی برایشان ارائه نماید، مثلاً عقاید و مسائل دینی را به آنان بیاموزد و آنان را با آداب و اخلاق دینی آشنا کند، یا اگر ایتام نیاز به همنشین و هم‌صحبت یا تفریح مباح و سالم در منزل داشته باشند، با رفتن به منزل ایتام زمینۀ آن را فراهم نموده و موجب انس و رفع دلتنگی از آنان شود.