مسأله 1482. «غصب» آن است که انسان بر مال یا منفعت یا حقّ مالی کسی از روی ظلم مسلّط شود؛ غصب «منفعت» مثل اینکه موجر، مال مورد اجاره را به ناحقّ از اختیار مستأجر خارج کند و بر آن در مدّت اجاره مسلّط شود.
غصب «حق» مانند اینکه فرد بر زمین مواتی که توسّط فرد دیگری تحجیر شده و دارای حقّ تحجیر است،[1] تسلّط پیدا کند یا بر حقّ سرقفلی[2] متعلّق به دیگری از روی ظلم مسلّط شود.

مسأله 1483. کسی که مالی را غصب کرده، علاوه بر آنکه مرتکب معصیت شده، بر وی واجب است آن را به صاحبش یا وکیل او و در صورت محجور بودن به ولیّ شرعی وی تحویل دهد و نسبت به آن مال ضامن نیز محسوب می­شود که توضیح آن در مسائل بعد ذکر می‌گردد.[3]
ضامن بودن غاصب در تمام مواردی که آنچه غصب شده، ‌عین مال (خودِ مال) یا منفعت آن باشد جاری است؛ همچنین، ضامن بودن غاصب در بعضی از اقسام حقّ، مانند حقّ تحجیر زمین مَوات، یا حقّ اختصاص نسبت به اعیان نجس[4] یا سرقفلی املاک تجاری جاری می‌شــود و در بعـــضی دیگر از اقســام آن ماننـــد حقّ الرهانه جاری نمی‌شــود،[5] تفصیل این موارد، در کتاب‌های مفصّل‌تر ذکر شده است.

مسأله 1484. از شرایط اصلی تحقّق غصب، «تسلّط عرفی غاصب بر شیء غصب شده» است و این تسلّط و تصاحب در هر چیزی به کیفیّت خاصّی محقّق می‌گردد، که چند نمونه از آن در مسائل بعد، ذکر می‌شود.