مسأله 1151. موکّل باید عاقل بوده و با قصد و اختیار، دیگری را وکیل کند و نیز حقّ انجام کار مورد وکالت را داشته باشد؛ پس فردی که مثلاً به علّت سفیه یا مفلّس (ورشکسته) بودن، محجور است،[1] نمی‌تواند دیگری را برای تصرّف در اموال خود وکیل کند؛ امّا برای کارهایی مثل طلاق که سفیه یا مفلّس مجاز به انجام آن است، می‌تواند وکیل بگیرد.

مسأله 1152. فرد غیر بالغ تنها در کارهایی می‌تواند وکیل بگیرد که خود مجاز به انجام آن باشد؛ مانند معاملۀ اشیای کم ارزش با توضیحاتی که در مسألۀ «131» ذکر شد.

مسأله 1153. انسان می‌تواند برای کاری که بعداً مجاز به انجام آن می‌شود، وکیل بگیرد؛ مثلاً فردی را وکیل کند تا زمانی که عدّۀ فلان زن تمام شد، او را برایش عقد کند یا مالی را که بعداً می‌خواهد بخرد، برایش بفروشد.

مسأله 1154. وکیل باید عاقل بوده و با قصد و اختیار وکالت را بپذیرد و نیز بتواند کار مورد وکالت را انجام دهد و از نظر شرعی هم مجاز به انجام آن باشد؛ پس فرد مُحرِم نمی‌تواند برای خواندن صیغۀ ازدواج وکیل شود.[2]

مسأله 1155. بالغ بودن وکیل، در صحّت وکالت شرط نیست و وکیل شدن بچّۀ نابالغ ممیّز - هرچند بدون اجازۀ ولیّش باشد - صحیح است.[3]

مسأله 1156. وکیل و موکّل لازم نیست مسلمان باشند و وکالت کافر - چه مرتدّ باشد یا غیر مرتدّ، چه از طرف مسلمان باشد یا کافر - و همین طور وکالت مسلمان از طرف کافر صحیح است.

مسأله 1157. فردی که به علّت سفیه یا مفلّس بودن محجور بوده و از تصرّف در اموال خود ممنوع شده است، می‌تواند از طرف کسی که سفیه و مفلّس نیست، وکیل شود، هرچند این وکالت مربوط به امور مالی موکّل او باشد.