مسأله 1127. «کفالت» آن است که فرد متعهّد شود شخصی را که حقّی - مالی یا غیر مالی[1] - بر عهدۀ او است، هر وقت صاحب حق بخواهد نزد او حاضر کند؛ مثلاً فرد متعهّد شود که هر وقت طلبکار بخواهد، بدهکار را نزد وی حاضر نماید.
به شخصی که حقّی بر عهدۀ او است «مکفول» و به کسی که کفالت به نفع او صورت گرفته «مکفول ­له» و به کسی که این طور متعهّد می‏شود «کفیل» می‏گویند.

مسأله 1128. اقدام به کفالت برای دیگران به خودی خود (و با صرف نظر از عناوین دیگر) مکروه است و از امام صادق روایت شده که کفالت، مایۀ خسارت، غرامت و پشیمانی است.[2]

مسأله 1129. اگر در هنگام کفالت مال بر عهدۀ مکفول ثابت باشد، (مثلاً فرد، مبلغی را قرض گرفته یا کالایی را به‌طور نسیه خریده)، کفالت صحیح است؛ امّا چنانچه در هنگام کفالت، مالی بر عهدۀ وی ثابت نشده، ولی سبب آن محقّق شده باشد - مانند عوض (جُعْل) در جُعاله قبل از انجام عمل[3] - صحّت کفالت بدنی محلّ اشکال است.[4]

مسأله 1130. کفالت «عقد»[5] می‌باشد و برای محقّق شدنش، لازم است «ایجاب» از طرف «کفیل» و «قبول» توسّط «مکفول له» (صاحب حقّ) و بنابر احتیاط واجب علاوه بر آن قبول توسّط «مکفول» صورت گیرد و فرقی نمی‌کند ایجاب و قبول به صورت لفظی باشد یا عملی.[6]