مسأله 1124. حواله عقد لازم است و بعد از واقع شدن آن، حواله دهنده (مُحیل) و کسی که به او حواله شده است (مُحال علیه) نمی‏توانند حواله را به هم بزنند.
امّا حکم فسخ طلبکار به صورت ذیل است:
الف. کسی که به او حواله شده در هنگام حواله، توانایی پرداخت مورد حواله را داشته باشد، هرچند بعداً فقیر شده و نتواند آن را بپردازد؛
ب. کسی که به او حواله شده، در هنگام انعقاد حواله، قدرت پرداخت نداشته، ولی طلبکار از این امر اطلاع داشته باشد؛
در این دو صورت (الف و ب)، طلبکار نمی‌تواند حواله را فسخ کند.
ج. کسی که به او حواله شده در هنگام انعقاد حواله، قدرت پرداخت نداشته و طلبکار از این امر اطلاع نداشته باشد؛
در این صورت، طلبکار می‏تواند حواله را به هم زده و فسخ نماید و طلــب خود را از حواله دهنده بگیرد؛ البتّه چنانچه در وقتی که طلبکار استحقاق دریافت طلب خویش را دارد،[1] برای وی توانایی پرداخت بدهی حاصل شده باشد، ثبوت حقّ فسخ، محلّ اشکال است و مراعات مقتضای احتیاط در ایــن مورد ترک نشــود.
مسأله 1125. اگر بدهکار و طلبکار و شخصی که به او حواله شده یا یکی از آنان برای خود حقّ به هم زدن و فسخ حواله را قرار دهند، مطابق قراری که گذاشته‏اند، می‏توانند حواله را به هم بزنند.