مسأله 1096. قسم اول از ضمانت - که در مسألۀ «1072» ذکر شد - عقد لازم است و بعد از تحقّق آن هیچ کدام از ضامن و مضمون له (کسی که به نفع او ضمانت صورت گرفته) نمی­توانند آن را فسخ نمایند.
امّا قسم دوّم ضمانت که در مسألۀ «1073» ذکر شد، از طرف ضامن عقد لازم محسوب می­شود، ولی مضمون له می­تواند ضامن را نسبت به عمل به تکلیفی که بر عهده­اش ثابت شده معاف نماید.

مسأله 1097. قرار دادن حقّ فسخ برای ضامن یا مضمون له یا هر دو، در قسم اوّل ضمانت - که در مسألۀ «1072» ذکر شد - محلّ اشکال است؛ بلکه اقالۀ ضمانت (به هم زدن آن با رضایت طرفین) نیز محلّ اشکال می­باشد و مراعات مقتضای احتیاط در هر دو مورد ترک نشود؛ امّا در قسم دومّ ضمانت - که در مسألۀ «1073» ذکر شد - قرار دادن حقّ فسخ یا اقالۀ ضمانت، اشکال ندارد.

مسأله 1098. هر گاه ضامن در قسم اوّل ضمانت - که در مسألۀ «1072» ذکر شد - در هنگام ضمانت بتواند طلب طلبکار را در موعد مقرّر بپردازد، طلبکار نمی‏تواند ضمانت او را فسخ کند و طلب خویش را از بدهکار اوّل مطالبه نماید، هرچند ضامن بعد از ضمانت، از پرداخت طلب ناتوان گردد.

مسأله 1099. اگر ضامن در قسم اوّل ضمانت - که در مسألۀ «1072» ذکر شد - در هنگام ضمانت، توانایی پرداخت طلب طلبکار را در موعد مقرّر نداشته باشد، ولی طلبکار از این امر اطلاع داشته و به ضامن شدن او راضی شود، وی (طلبکار) حقّ فسخ ضمانت را ندارد؛ بلکه در صورت عدم اطلاع نیز ثابت شدن حقّ فسخ برای وی محلّ اشکال است؛ خصوصاً در صورتی که ضامن قبل از اطلاع طلبکار، توانایی پرداخت بدهی را پیدا کرده باشد.