مسأله 1082. در قسم اوّل از دو قسم ضمانت - که در مسألۀ «1072» ذکر شد - چنانچه فرد، ضامن شدن خود را معلّق و مشروط به امری نماید، مثل اینکه بگوید: «اگر بدهکار بدهی تو را نپردازد، بدهی وی به ذمّۀ من منتقل شده و من مدیون باشم»، صحّت ضمانت محلّ اشکال است و مراعات مقتضای احتیاط در مورد آن ترک نشود.

مسأله 1083. در قسم دوّم ضمانت، که توضیحش در مسألۀ «1073» ذکر شد، معلّق و مشروط بودن آن اشکال ندارد؛[1] پس اگر ضامن بگوید: «چنانچه بدهکار بدهی تو را در سررسید آن نپردازد، من می‌پردازم» ضمانت صحیح است.

بنابراین، در این صورت طلبکار حق ندارد از همان ابتدا به ضامن که متعهّد شده مراجعه نموده و دین را از او مطالبه کند، بلکه چنانچه بدهکار از ادای دین در سررسید آن خودداری ‌نماید، حق دارد طلب خود را از ضامن مطالبه نماید و در این صورت، پرداخت دین مورد ضمانت تکلیفاً بر ضامن واجب می­باشد.