مسأله 940. اگر انسان مال بچۀ نابالغ را از بین برده یا به وی بابت دیه و مانند آن بدهکار شده و بخواهد از حقّ الناس مذکور رهایی یابد (خصوصاً در وقتی که توانایی پرداخت آن را ندارد)، می‌تواند با مراجعه به ولیّ نابالغ و موافقت وی به صورت ذیل عمل کند:
ولیّ شرعی طفل، بدهی مذکور را «ضمانت نقل دین»[1] نموده و خود شخصاً‌ به عهده گیرد و به عنوان ولیّ از طرف بچّه نابالغ (طلبکار) ضمانت را قبول نماید؛ با انجام این کار، ‌بدهی مذکور به ذمّۀ ضامن (ولیّ طفل) منتقل می­شود و شخص ولیّ چنانچه ضمانتش به صورت تبرّعی و مجّانی بوده، از فرد مذکور طلبی ندارد و در غیر این صورت، از وی طلبکار می­شود.[2]
آنگاه از آنجا که تأمین نفقات بچّۀ نابالغی که خودش مال[3] دارد، بر ولیّ وی واجب نیست، وی (ولیّ) می­تواند در هنگام تأمین نفقات طفل، آن را به حساب طلب فرزند از خود گذاشته و از مقدار بدهی خویش کسر نماید، مثلاً لباس، کفش، لوازم التّحریر، اسباب بازی،... را به‌طور مجّانی از مال خویش خریداری نکند، بلکه به حساب بدهی خود به فرزندش منظور نماید.