مسأله 251. در معاملۀ سلف اگر فروشنده، کالای مورد معامله را در موعد تعیین شده بدهد، مشتری باید آن را قبول کند، ولی اگر جنس پست­تری بدهد یا آنکه کالا را با ویژگی‌هایی متفاوت نسبت به آنچه قرار گذاشته‌اند بدهد، مشتری لازم نیست قبول کند، هرچند بهتر از کالای مورد قرارداد باشد؛ البتّه، گاه تعیین یک ویژگی برای کالا، برای تعیین حدّاقل مقدار لازم است که در این صورت، اگر فروشنده جنسی با ویژگی بهتر تحویل دهد، بر مشتری لازم است آن را قبول کند.

مسأله 252. اگر فروشنده در معاملۀ سلف به جای کالایی که قرار گذاشته­اند، کالای دیگری بدهد، در صورتی که مشتری راضی شود، اشکال ندارد.

مسأله 253. اگر موعد تحویل کالایی که به صورت سلف فروخته شده فرا برسد و فروشنده نتواند کالا را تحویل دهد،[1] مشتری می‌تواند معامله را فسخ کند و چنانچه بهای معامله (ثمن) موجود باشد، همان را پس بگیرد و اگر موجود نباشد، عوض آن را بدون کم و زیاد دریافت کند و می‌تواند معامله را فسخ ننماید؛ بلکه صبر کند تا فروشنده کالا راحاضر کند.[2]
شایان ذکر است، بنابر احتیاط واجب خریدار نمی‌تواند کالایی را که از فروشنده طلب دارد، به قیمت بیشتر به خودش بفروشد؛ البتّه، این حکم در صورتی است که ثمن معامله از جنس همان ثمن معاملۀ قبلی - مثلاً هر دو پول - باشد و توضیح بیشتر در مبحث «فروش کالای خریداری شده قبل از تحویل» ذکر شد.

مسأله 254. اگر فروشنده در معاملۀ سلف، در موعد مقرّر از تحویل مقداری از کالا عاجز شود، مشتری بین سه کار مخیّر است:
الف. صبر کند تا فروشنده بقیّۀ کالا را فراهم نماید؛
ب. معامله را نسبت به تمام کالا فسخ کند؛
ج. معامله را فقط نسبت به مقدار باقیمانده فسخ نماید، که در این صورت فروشنده هم حقّ دارد معامله را نسبت به مقدار قابل تحویل فسخ کند.