مسأله 232. معاملۀ سلف - همان طور که در مسألۀ «197» ذکر شد - معامله‌ای است که در آن، قیمت (ثمن) نقد بوده و شیئی که فروخته می‌شود (مبیع)، در ذمّۀ فروشنده[1] (نه عین شخصی) و زمان­دار باشد، چنین معامله‌ای عکس معاملۀ نسیه است.
مثل آنکه خریدار 5 میلیون تومان نقد به فروشنده بدهد، در مقابل 100 کیلو گرم برنج در ذمّۀ فروشنده که شش ماه بعد آن را به وی تحویل دهد.

مسأله 233. اگر در معاملۀ سلف هر دو طرف معامله (مبیع و ثمن) کالا باشد، از آنجا که مبیع مدّت­دار است، توجّه به دو نکته لازم می‌باشد:
الف. خرید و فروش طلا یا نقره در مقابل طلا یا نقره به صورت سلف، باطل است؛[2]
ب. معامله نباید طوری باشد که موجب ربا شود.

مسأله 234. احتیاط مستحب آن است که درمعاملۀ سلف، قیمت معامله (ثمن) پول باشد نه کالا.