مسأله 203. منظور از تحویل دادن کالا یا ثمن - که بر خریدار و فروشنده لازم می‌باشد - آن است که فرد از آن رفع ید نموده و موانع را برطرف کند؛ به ‌گونه ­ای که طرف مقابل بتواند در آن تصرّف نماید و تحقّق این معنا در موارد مختلف، متفاوت می­باشد.

مسأله 204. اگر در مال فروخته شده (مبیع) لوازم و وسایلی وجود داشته باشد که جزء مبیع نیست - مثل آنکه مغازه یا خانه­ای فروخته شده و اثاثیۀ فروشنده در آن باقی مانده باشد - بر فروشنده واجب است علاوه بر تحویل مبیع، وسایل را از آن خارج کند؛ مگر در صورتی که خلاف آن را به‌طور صریح شرط کرده یا در پیش‌گفتگوی معامله مطرح شده و معامله مبنی بر آن واقع شده یا متعارف چنین باشد، به گونه­ای که نیاز به تصریح وجود نداشته باشد.[1]
بنابراین، اگر زمینی که فروخته شده دارای زراعتی باشد که وقت درو کردن آن نرسیده، چنانچه فروشنده باقی ماندن زراعتش را مجّانی یا با پرداخت اجرت، در ضمن معامله شرط کرده یا در پیش‌گفتگوی معامله مطرح شده و معامله مبنی بر آن واقع شده یا متعارف در مثل این مورد، باقی گذاردن زراعت تا زمان درو باشد، می­تواند آن را تا وقت درو باقی بگذارد؛ در غیر این صورت، باید زمین را از زراعت خالی کند.

مسأله 205. اگر خریدار از فروشنده بخواهد کالای فروخته شده را به فرد معیّنی بدهد یا آن را به شهر دیگری بفرستد و او چنین کند، مانند این است که کالا را به خود خریدار تحویل داده است.[2]
همین طور، اگر فروشنده پس از انجام معامله، نسبت به پول (ثمن) چنین درخواستی از خریدار داشته باشد.