مسأله 2. کسی که مخارج واجبی - مانند تأمین احتیاجات همسر دائم و فرزندان -[1] بر عهدۀ اوست و اموالی برای این کار ندارد، واجب است از طریق تجارت، زراعت، صنعت و مانند آن به کسب و کار بپردازد.
کسب و کار برای امور مستحب مانند وسعت دادن به خانواده و رسیدگی به فقرا، مستحب می‌باشد.