از امیرالمؤمنین چنین روایت شده که پس از ضربت خوردن توسّط ابن ملجم لعائن اللّه علیه، به امام حسن و امام حسین! سفارش فرمودند: «أمر به معروف و نهی از منکر را ترک ننمایید، وگرنه بدترین افراد بر شما مسلّط خواهند شد. سپس شما دعا می‌کنید، ولی دعاهای شما مستجاب نخواهد شد».[1]

در حدیث نقل شده که امام کاظم فرمودند: «باید امر به معروف و نهی از منکر کنید، وگرنه بدترین افراد، زمام کارهایتان را به دست می­گیرند و در این موقع نیکانتان دعا می­کنند، ولی دعای آنان مستجاب نمی­شود».[2]

نیز روایت شده که رسول اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) فرمودند: «تا زمانی که امّت من امر به معروف و نهی از منکر می‌کنند و به یکدیگر در کارهای نیک و تقویٰ کمک می­نمایند، در خیر و خوبی خواهند بود، ولی هنگامی که این وظیفه را ترک کنند، برکات از زندگی آنها رخت بر می­بندد و بعضی بر بعض دیگر (بدان بر نیکان) مسلّط می­شوند و دیگر یار و یاوری در آسمان و زمین برای خویش پیدا نمی‌کنند».[3]

از امام رضا روایت شده که رسول اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) فرمودند: «زمانی که امّت من، انجام وظیفۀ امر به معروف و نهی از منکر را به همدیگر حواله کنند (یعنی هر یک از ادای وظیفۀ امر به معروف و نهی از منکر شانه خالی کرده و بگوید: که این وظیفه را دیگری باید انجام بدهد) باید منتظر حوادث ناگوار و عذاب الهی باشند».[4]

از امام صادق نقل شده که امیر المؤمنین فرمودند: «ای مردم، همانا خداوند متعال عموم مردم را به سبب ارتکاب گناه توسّط عدّه­ای خاص عذاب نمی­کند، هر‌گاه آن عدّه، گناه و منکر را پنهانی مرتکب شوند و عموم از آن آگاه نباشند؛ امّا اگر عدّه­ای خاص آشکارا گناه کنند و عموم مردم درصدد تغییر آن بر نیایند، در این صورت، هر دو دسته سزاوار عقوبت و کیفر خداوند متعال هستنــد».[5]