در آیین اسلام به پاکی کسب و حلال بودن خوردنی­ها و آشامیدنی­ها و پرهیز از حرام‌خواری اهمیّت ویژه­ای داده شده،[1] در این باره قرآن کریم می­فرماید:
«یا أَیُّهَا النَّاسُ کُلُوا مِمَّا فِی الْأَرْضِ حَلاَلاً طَیِّبا وَلا­تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیْطانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبینٌ»؛[2] ای مردم از آنچه در زمین حلال و پاکیزه است بخورید و به دنبال شیطان نروید که او دشمن آشکار شماست.
«وَ کُلُوا مِمَّا رَزَقَکُمُ اللَّهُ حَلالاً طَیِّباً وَاتَّقُوا اللَّهَ الَّذی أَنْتُمْ بِهِ مُؤْمِنُونَ»؛[3] و از نعمت‌های حلال و پاکیزه‏ای که خداوند به شما روزی داده است، بخورید و از (مخالفت) خداوندی که به او ایمان دارید، بپرهیزید.
«یا أَیُّهَا الرُّسُلُ کُلُوا مِنَ الطَّیِّبَاتِ وَاعْمَلُوا صَالِحاً إِنّی بِما تَعْمَلُونَ عَلیمٌ»؛­[4] ای پیامبران، از پاکیزه­ها بخورید و کار شایسته کنید، که من به آنچه می­کنید دانا هستم.
نقل شده که از امام صادق(علیه السلام) در مورد این آیه سؤال شد، حضرت فرمودند: «منظور از طیّبات، رزق و روزی حلال است».[5]
از پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) روایت شده که فرمودند: «هر کس چهل روز حلال بخورد خداوند، متعال قلبش را نورانی نماید».[6]
از پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) نقل شده که فرمودند: «هر کس غذای حلال بخورد، فرشته­ای بالای سرش می‌ایستد و برایش استغفار کند تا از خوردن فارغ شود».[7]
در حدیث نقل شده است که پیشوای متّقیان امیر المؤمنین(علیه السلام) در سفارششان به کمیل فرمودند: «ای کمیل زبان از قلب و دل تراوش کند،[8] و حیات و قوام قلب و دل به خوراک و غذا است، پس نظر کن قلب و جسمت از چه چیز تغذیه می­کند که اگر تغذیه­ ات از مال حلال نباشد، خداوند متعال تسبیح و شکرت را قبول نمی‌کند».[9]
روایت شده که مردی به پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) عرض کرد: «یا رسول اللّه(صلی الله علیه وآله وسلم) دوست دارم دعایم مستجاب شود، حضرت فرمودند: خوراکت را پاک گردان و حرام وارد شکمت نکن».[10]
از پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) روایت شده که به امیر المؤمنین فرمودند: «یا علی، کسی که حرام بخورد دلش تیره می­شود و دینش فاسد می­گردد و نفسش ضعیف می­شود و خداوند متعال دعایش را اجابت نمی‌کند و عبادتش کم می­شود.
یا علی، کسی که از لقمه­ های شبهه‌ناک بخورد، دینش بر او مشتبه شود و دلش تاریک گردد.
یا علی، کسی که حلال بخورد دینش و دلش صفا یابد و اشک چشمانش از خشیّت پروردگار متعال جاری گردد و دعایش مستجاب شود».[11]