مسأله 1316. کسی که سگ شکاری را فرستاده، اگر وقتی برسد که بتواند حیوان را ذبح شرعی نماید، چنانچه به سبب تهیّۀ مقدّمات آن به‌طور متعارف - مانند بیرون آوردن کارد و برطرف کردن پشم یا موی حیوان از گلو جهت ذبح - وقت بگذرد و آن حیوان بمیرد، حلال است؛ ولی اگر وسیله­ای همراه او نباشد که با آن سر حیوان را ببُرد و حیوان بمیرد، بنابر احتیاط واجب حلال نمی‏شود؛ البتّه، در این حال اگر آن حیوان را رها کند که سگ آن را با گاز گرفتن بکشد، حلال می‏شود.

مسأله 1317. اگر فرد شک کند مرگ حیوان شکار شده مستند به جراحت و گاز گرفتن سگ بوده یا به سبب دیگر، کافی نیست؛ البتّه، اگر اماره و نشانۀ عرفی وجود داشته باشد بر اینکه مرگ شکار بر اثر جراحت حاصل از گاز گرفتن سگ بوده کافی است، هرچند از آن نشانه، اطمینان حاصل نشود.

مسأله 1318. اگر فردی چند سگ تعلیم دیده را به سمت شکار بفرستد یا چند نفر با هم یک یا چند سگ را به دنبال شکار بفرستند و با هم حیوان را شکار کنند، چنانچه یکی از سگ­ها شرایطی را که قبلاً ذکر شد دارا نباشد - مثل اینکه تربیت شده نباشد یا یکی از شکارچیان عمداً نام خداوند متعال را نبرد - حیوان شکار شده حرام است؛ مگر اینکه مرگ حیوان شکار شده، عرفاً مستند به سگ یا سگ­هایی باشد که خود آنها و فرستندگان آنها دارای تمام شرایط صید باشند و سگ­های دیگر، تأثیر در کشتن حیوان نداشته باشند.

مسأله 1319. اگر فرد به قصد شکار آهو، سگ شکاری را به سمت آهوی معیّنی از گلۀ آهوها بفرستد ولی‌آن سگ آهوی دیگری را شکار نماید، کافی است. همچنین، اگر علاوه بر آن آهو، آهوی دیگری را نیز شکار نماید، هر دوی آنها پاک و حلال می‌باشند.

شایان ذکر است، شرط حلال شدن صید آن است که صیّاد قصد صید کردن جنس آهو[1] را داشته باشد، هرچند به‌طور خاص آهوی معیّنی را در نظر نداشته باشد.

مسأله 1320. اگر باز یا حیوان دیگری غیر سگ شکاری، حیوان وحشی را شکار کند، آن شکار حلال نمی­شود؛ مگر آنکه موقعی برسند که حیوان زنده باشد و آن را با شرایطی که قبلاً ذکر شد ذبح شرعی نمایند.

مسأله 1321. اگر فردی با سگ شکاری یا اسلحۀ غصبی، حیوان وحشی را با رعایت شرایط صید شکار کند، شکار پاک و حلال است و مال خود او می‏شود؛ البتّه، در این صورت علاوه بر اینکه گناه کرده، باید اجرت معمول (اجرت المثل) استفاده از اسلحه یا سگ شکاری را به صاحبش بدهد.