مسأله 1268. فردی که می­خواهد حیوان را ذبح نماید، باید هنگام شروع ذبح یا در زمانی که عرفاً متّصل به ذبح محسوب شود، به نیّت ذبح شرعی، «نام خداوند متعال» را ببرد.
بنابراین، اگر بگوید: «بِسْمِ اللّه الرَّحْمٰنِ الرَّحیم‏» یا «بِسْمِ اللّه‏» یا «اَللّهُ أَکْبَر» یا «الْحَمْدُ لِله یا «لا إلٰهَ إلّا اللّهُ» و مانند آن کافی است، بلکه اگر فقط بگوید: «اللّه» یا «یا اللّه» بدون آنکه با صفت کمال، مدح و تمجیدی همراه باشد یا بگوید: «یا رَحْمٰنِ»، «یا خالِق» یا نام خداوند متعال را به فارسی یا سایر زبان­ها بگوید نیز کفایت می‌کند، هرچند خلاف احتیاط مستحب است و چنانچه غیر ذابح نام خداوند متعال را ببرد کافی نیست.

مسأله 1269. اگر فرد ذابح بدون قصد ذبح مثلاً به جهت غرض دیگری نام خداوند متعال را ببرد، یا هنگام ذبح عمداً نام خداوند متعال را نبرد یا از روی ندانستن مسأله - چه جاهل مقصّر باشد و چه جاهل قاصر - نام خداوند متعال را نبرد، ذبح شرعی محقّق نمی­شود؛ ولی اگر از روی فراموشی باشد، اشکال ندارد، هرچند احتیاط مستحب است هر وقت یادش آمد نام خداوند متعال را ببرد.

مسأله 1270. اگر فرد بخواهد چند مرغ را همزمان - مثلاً با دستگاه­های متداول[1] - ذبح شرعی نماید، گفتن یک بار «بِسْمِ الله» به نیّت همۀ آنها کافی است؛ ولی اگر بخواهد چند مرغ را به صورت پیاپی ذبح کند، باید «بِسْمِ اللّه» را به نیّت آنها به اندازه­ای تکرار کند که متّصل بودن عرفی زمان ذبح هر یک از آنها با گفتن «بِسْمِ اللّه» - که در مسألۀ «1268» گذشت - رعایت شود.

مسأله 1271. اگر دو نفر به اتّفاق هم یا یکی پس از دیگری، اقدام به ذبح شرعی حیوان (بریدن اعضای چهارگانه که قبلاً بیان شد) نمایند، مثلاً یکی از آن دو، «مری» و «نای» را بریده و دیگری «دو شاهرگ» را قطع نماید، لازم است هر یک از آن دو نام خداوند متعال را ببرد.