مسأله 1237. تمام «حیوانات حلال گوشت» اعم از چهارپایان، پرندگان و غیر آنها - چه اهلی باشند یا وحشی و چه خشکزی باشند یا آبزی - قابل تذکیه هستند، هرچند کیفیّت تذکیۀ آنها متفاوت است.
اگر حیوانات مذکور خون جهنده داشته باشند، تذکیۀ آن حیوانات باعث می‌شود خوردن آنها حلال گردیده و پاک محسوب شوند و چنانچه خون جهنده نداشته باشند، از آنجا که مردار آنها پاک است، اثر تذکیه، فقط حلال شدن گوشت آنها می­باشد.
شایان ذکر است، اگر حیوان حلال گوشت به واسطۀ عوارضی که ذکر خواهد شد[1] حرام گوشت شود، باز هم قابل تذکیه است و اثر تذکیۀ آن، پاکی بدن حیوان است، ولی خوردن آن حرام است.

مسأله 1238. همان طور که در مسألۀ قبل بیان شد، راه­های تذکیۀ حیوانات حلال گوشت با هم متفاوت است، این حیوانات - چه اهلی باشند و چه وحشی - در صورتی که «ذبح شرعی» شوند تذکیه می­شوند و چنانچه حیوانات مذکور وحشی[2] باشند، به وسیلۀ «صید با سلاح» یا «صید با سگ شکاری تعلیم دیده» نیز تذکیه می­شوند.
شایان ذکر است، از حکم فوق موارد ذیل استثنا می­شود:
الف. شتر فقط با «نَحْر» - با توضیحی که در کیفیّت نحر شتر ذکر خواهد شد - تذکیه می­شود.
ب. ماهی، میگو، ملخ فقط با «صید» - با توضیحی که در مباحث مربوط به آن ذکر می­شود - تذکیه می­شوند.