مسأله 1192. انسان نسبت به کاری می‏تواند نذر نماید که انجام آن - در زمانی که باید به آن عمل کند - برایش مقدور بوده و مشقّت فوق‌العاده‌ای که معمولاً غیر قابل تحمّل (حَرَج) محسوب می‌شود یا ضرر قابل توجّه نداشته باشد.
بنابراین، اگر نذر کند سورۀ مشخّصی از قرآن را حفظ کند، در حالی که به علّت ضعف شدید حافظه، توانایی حفظ آن سوره را ندارد یا نذر کند روزه بگیرد در حالی که روزه گرفتن برای وی ضرر داشته باشد، نذر او صحیح نیست.

مسأله 1193. اگر کاری که انسان نذر کرده، در هنگام نذر برایش مقدور بوده، ولی موقع عمل به نذر عاجز شود یا عمل به نذر برایش مشقّت فوق‌العاده­ای که معمولاً تحمّل نمی‌شود (حَرَج) پیدا کند یا ضرر قابل توجّه داشته باشد، نذرش باطل می‏شود و عمل به آن واجب نیست؛ البتّه، اگر فرد نذر روزه کند و از انجام آن عاجز شود، احتیاط واجب آن است که به جای هر روز، یک مُدّ - که تقریباً 750 گرم است - طعام به فقیر صدقه دهد، یا دو مُدّ طعام به وی بدهد که به جای او، روزه بگیرد.

مسأله 1194. اگر - مثلاً - پدر نذر کند که دختر بالغ رشید خود را به ازدواج فرد سیّد در آورد، این نذر برای دختر او تکلیف شرعی ثابت نمی‏کند و در صورتی که راضی کردن دختر برای این امر ممکن نباشد، نذر پدر باطل است؛ امّا اگر پدر بتواند بدون مشقّت زیاد که معمولاً تحمّل نمی­شود (حَرَج)، رضایت دختر خود را برای چنین ازدواجی جلب کند، بر وی لازم است به نذر خود عمل نماید.