مسأله 1183. نذر شرعی تنها با گذراندن نیّت در قلب محقّق نمی‌شود، بلکه باید معنایی که در تعریف نذر ذکر شد - که مشتمل بر نام خداوند متعال می‌باشد[1] - با صیغۀ نذر بر زبان جاری گردد؛ مانند اینکه بگوید: «برای خدا بر عهدۀ من باشد که یک روز روزه بگیرم»[2] یا بگوید: «برای خدا بر عهدۀ من باشد که اگر مریضم شفا یافت، یک روز روزه بگیرم»؛ امّا اگر نام خداوند متعال را بر زبان جاری نکند، هرچند در قلب خود آن را قصد نماید، مانند اینکه بگوید: «بر عهدۀ من باشد یا بر من است که روزه بگیرم» یا بگوید: «نذر می‌کنم روزه بگیرم» یا «نذر می‌کنم اگر مریضم شفا یافت روزه بگیرم»، نذر محقّق نمی‌شود. همچنین، اگر به جای نام خداوند متعال، نام اهل بیت(علیهم السلام) یا امام زادگان(علیهم السلام) را ذکر کند، نذر شرعی منعقد نمی‌شود؛ البتّه اگر بگوید: «ای خدا، بر عهدۀ من است که فلان کار را انجام دهم» یا بگوید: «خدایا، بر عهدۀ من است که فلان کار را انجام دهم» که در آن نام خداوند متعال به صورت «منادیٰ» به کار رفته، صحّت چنین نذری محلّ اشکال است و مراعات مقتضای احتیاط در این مورد ترک نشود.

مسأله 1184. اگر علاوه بر نام خداوند متعال، خود کلمۀ «نذر» هم در صیغۀ آن با عباراتی مانند «برای خدا نذر کردم فلان عمل را انجام دهم»[3] ذکر شود، صحیح بودن چنین نذری محلّ اشکال است و مراعات مقتضای احتیاط در این مورد ترک نشود. همچنین است حکم، اگر بگوید: «خدایا، نذر می­کنم فلان عمل را انجام دهم».

مسأله 1185. خواندن صیغۀ نذر به هر زبانی کافی است؛ خواه فارسی باشد یا عربی یا غیر آن و نیز اگر مثلاً بگوید: «لِلهِ عَلَیَّ که یک روز روزه بگیرم» نذرش صحیح است. ‌

مسأله 1186. انسان نمی‌تواند شخص دیگری را برای اجرای صیغۀ نذر وکیل نماید. همچنین، نذر کردن برای دیگران به صورت فضولی صحیح نیست، هرچند کسی که برایش نذر شده آن را اجازه دهد.

مسأله 1187. انسان نمی‌تواند با نذر برای فرد دیگری تکلیف ایجاد کند. بنابراین، اگر زن نذر کند که شوهرش اقدام به برپایی مجلس جشن یا عزای اهل بیت­(علیهم السلام) نماید، عمل به چنین نذری بر شوهر واجب نیست.