مسأله 796. خمس به دو بخش تقسیم می‌شود؛ یک قسمت آن «سهم سادات» است و انسان باید آن را به «سیّد فقیر»، یا «سیّد یتیم»، یا به «سیّدی که در سفر درمانده شده»، بدهد؛ البتّه احتیاط مستحب آن است که سهم سادات را به مجتهد جامع الشّرایط داده تا به مصرف آن برساند یا با اجازۀ وی آن را به مصرف سهم سادات برساند.

نصف دیگر خمس، «سهم امام » است که در این زمان، فرد باید آن را به مجتهد جامع الشّرایط بدهد یا به مصرفی که او اجازه می‌دهد برساند[1] ‌و احتیاط لازم آن است که آن مجتهد، مرجع اعلم و مطّلع بر جهات عامّه (نیازهای عمومی مؤمنین) باشد.­[2]

مسأله 797. توضیح مصرف خمس که در مسألۀ قبل ذکر شد، در تمام مواردی که خمس در آنها واجب است، جاری می‌باشد، به استثنای خمس مال حلال مخلوط به حرام؛

در مورد حکم مال حلال مخلوط به حرام، برای پاک شدن مال از حرام، بنابر احتیاط واجب فرد باید خمس را به قصد اعم از خمس حلال مخلوط به حرام و صدقه از طرف مالک آن، به کسی که مستحقّ خمس و ردّ مظالم می‌باشد بدهد که تفصیل آن در مسألۀ «746» گذشت و بنابر احتیاط لازم، این کار با کسب اجازه از مرجع اعلم باشد.

مسأله 798. اگر فرد خمس را با تحقّق شرایطی که در مسألۀ «719» بیان شد با حاکم شرع یا وکیل وی مصالحه یا دستگردان نماید و خمس از عین مال منتقل به ذمّۀ وی شود، باید برای پرداخت آن به مستحقّین - چه سهم سادات و چه سهم امام - از حاکم شرع یا وکیل وی اجازه بگیرد.[3]