کتب فتوایی » توضیح المسائل جامع جلد (2) (چاپ 1403)
جستجو در:
شرط سوّم: احتمال تأثیر در شخص خلافکار بدهد ←
→ شرط اوّل: معروف از واجبات و منکر از محرّمات باشد
شرط دوّم: معروف و منکر را - هرچند به‌طور اجمالی - بشناسد
مسأله 370. کسی که می‌خواهد امر به معروف و نهی از منکر کند، باید بداند کاری که فرد آن را ترک نموده، از واجبات است یا کاری که فرد آن را مرتکب شده، از گناهان می‌باشد.
بنابراین، کسی که معروف و منکر را نمی‌شناسد و آنها را از یکدیگر تشخیص نمی‌دهد، بر وی امر به معروف و نهی از منکر واجب نیست، هرچند گاهی برای امر به معروف و نهی از منکر، یاد گرفتن و شناخت معروف و منکر از باب مقدّمه، واجب میشود.[1]
بنابراین، کسی که معروف و منکر را نمی‌شناسد و آنها را از یکدیگر تشخیص نمی‌دهد، بر وی امر به معروف و نهی از منکر واجب نیست، هرچند گاهی برای امر به معروف و نهی از منکر، یاد گرفتن و شناخت معروف و منکر از باب مقدّمه، واجب میشود.[1]
[1]. توضیح مطلب از این قرار است که گاه مکلّف، علم اجمالی به صدور معصیت از دیگری دارد، یعنی می‌داند شخص مذکور در بین کارهایی که انجام میدهد گناه یا گناهانی را مرتکب میشود، ولی مکلّف به سبب ندانستن حکم نمی‌داند کدام عمل وی گناه است، در این صورت مکلّف باید احکام مشکوک مورد ابتلا را یاد بگیرد تا بتواند شخص مذکور را نهی از منکر نماید؛ امّا اگر مکلّف علم اجمالی به انجام گناه از آن شخص ندارد و وی عملی انجام داده که احتمال حرام بودن آن وجود دارد یا عملی را ترک نموده که احتمال واجب بودن آن می‌رود، در این صورت، یادگیری حکم مورد مذکور برای مکلّف به جهت نهی از منکر لازم نیست.