مسأله 2026. آغاز وقت نماز آیات برای خورشید گرفتگی یا ماه گرفتگی، زمانی است که خورشید یا ماه شروع به گرفتن می‌کند و تا زمانی که خورشید یا ماه به حالت طبیعی برنگشته، ادامه دارد (هر‌چند بهتر آن است که خواندن نماز آیات را به قدری تأخیر نیندازند که خورشید یا ماه شروع به باز شدن کند)؛ ولی تمام کردن نماز آیات را می‌توان تا بعد از باز شدن خورشید یا ماه به تأخیر انداخت.

بنابراین، فرد می‌تواند نماز آیات را طوری به‌جا آورد که مقداری از ابتدای آن در وقت وقوع خورشید گرفتگی یا ماه گرفتگی انجام گردد و بقیّۀ آن، پس از برطرف شدن خورشید گرفتگی یا ماه گرفتگی انجام شود.

مسأله 2027. اگر فرد خواندن نماز آیات را به قدری تأخیر بیندازد که خورشید یا ماه شروع به باز شدن کند، نیّت ادا مانعی ندارد؛ ولی بعد از باز شدن تمام آن، نماز قضا می‌شود و باید آن را به نیّت نماز آیات قضا بخواند.

مسأله 2028. اگر مدّت گرفتن خورشید یا ماه، به اندازۀ خواندن یک رکعت نماز یا کمتر باشد، باید فرد نماز آیات را به نیّت ادا بخواند. همچنین است اگر مدّت گرفتن آنها بیشتر باشد، ولی فرد نماز را نخواند تا به اندازۀ خواندن یک رکعت یا کمتر، به آخر وقت آن مانده باشد، که در این صورت نماز آیات، باز هم باید به نیّت اداخوانده ‌‌شود.

مسأله 2029. اگر ماه در حالی که گرفته است غروب نماید، وقت ادای نماز آیات به پایان رسیده، هرچند فرد بداند ماه گرفتگی در مناطق دیگری که ماه هنوز غروب نکرده قابل مشاهده است و همین حکم، در مورد خورشید گرفتگی نیز جاری است.

مسأله 2030. موقعی که زلزله، رعد و برق و مانند اینها اتّفاق می‌افتد و انسان بخواهد احتیاط کرده و نماز آیات را به‌جا آورد (که این احتیاط در زلزله احتیاط واجب و در بقیّه احتیاط مستحب است)، اگر وقتشان وسعت داشته باشد مانند طوفان­های شدید و طولانی، لازم نیست نماز آیات را فوراً بخواند؛ امّا اگر وقت تنگ باشد، مثل بسیاری از موارد زلزله، باید فوراً آن را بخواند طوری که در نظر عرف تأخیر محسوب نشود؛ البتّه اگر خواندن نماز را به تأخیر بیندازد تا زمان «متّصل به آیه» بگذرد، خواندن نماز آیات بر او واجب نیست، ولی احتیاط مستحب است که آن را بعداً بدون نیّت ادا و قضا بخواند.[1]