مسأله 1991. مستحب است امام جماعت در وسط صف بایستد و اهل علم و کمال و تقویٰ در صف اوّل قرار بگیرند.[1]

مسأله 1992. مستحب است صف‌‌های جماعت منظّم باشد و بین کسانی که در یک صف ایستاده‏اند، فاصله نباشد و شانۀ آنان در یک ردیف باشد.

مسأله 1993. مستحب است هنگام گفتن «قَدْ قامَتِ الصَّلاةُ» مأمومین برخیزند و آمادۀ نماز جماعت شوند.

مسأله 1994. مستحب است امام جماعت حال مأمومی را که از دیگران ضعیف‏تر است رعایت کند و قنوت و رکوع و سجود را طول ندهد، مگر بداند همۀ کسانی که به او اقتدا کرده‏اند، مایل به این امر هستند.

مسأله 1995. مستحب است امام جماعت در حمد و سوره و ذکرهایی که بلند می‌خواند، صدای خود را به قدری بلند کند که دیگران بشنوند، ولی باید بیش از اندازه، صدا را بلند نکند.

مسأله 1996. اگر امام در رکوع بفهمد کسی تازه رسیده و می‌خواهد اقتدا کند، مستحب است رکوع را دو برابر همیشه طول بدهد و بعد بایستد، هرچند بفهمد فرد دیگری هم برای اقتدا وارد شده است.

مسأله 1997. اگر در صف‌‌های جماعت جا باشد، مکروه است انسان تنها بایستد.

مسأله 1998. مکروه است مأموم ذکرهای نماز را، چه ذکر واجب و چه ذکر مستحب، طوری بگوید که امام جماعت بشنود.

مسأله 1999. مسافری که نماز ظهر و عصر و عشاء را دو رکعت می‌خواند، مکروه است در این نمازها به کسی که مسافر نیست اقتدا کند و کسی که مسافر نیست، مکروه است در این نمازها به مسافر اقتدا نماید.[2]