مسأله 1968. امام جماعت باید عادل باشد و اقتدا به امام جماعت غیر عادل و نیز کسی که معلوم نیست عادل است یا نه، صحیح نیست؛ «عدالت» این است که فرد، واجبات را انجام دهد و کارهای حرام را ترک کند و نشانۀ آن حُسن ظاهر در گفتار و رفتار و اعمال است، به شرط آنکه انسان اطلاع از خلاف آن نداشته باشد و توضیح کامل معنای عدالت و راه‏های اثبات آن در فصل تقلید مسألۀ «7» ذکر شد.

مسأله 1969. کسی که خودش را عادل نمی­داند، چنانچه افرادی که به او اقتدا می­نمایند وی را عادل بدانند - به توضیحی که در مسألۀ قبل ذکر شد - می­تواند امامت جماعت را برای آن افراد عهده ­دار شود و احکام جماعت نیز در مورد وی جاری می­شود، هرچند احتیاط مستحب است خود را در معرض امامت قرار ندهد.

مسأله 1970. اگر مأموم شک در عدالت امام جماعت داشته باشد، ولی احتمال عقلایی ­دهد که امام عادل است، چنانچه رجاءً نماز را به جماعت بخواند و بعد از نماز برایش عدالت امام جماعت ثابت شود، کافی است و نمازش به جماعت صحیح است؛ امّا در صورتی که عدالت امام جماعت ثابت نشود، نمازش صحیح نیست و باید آن را دوباره بخواند.

مسأله 1971. اگر انسان شک کند امام جماعتی را که عادل می‏دانسته، هنوز به عدالت خود باقی است یا نه، می‏تواند به او اقتدا نماید.

مسأله 1972. خواندن نماز فرادیٰ در مکانی که هم زمان با آن، نماز جماعت بر پا شده است در صورتی که عرفاً توهین و تفسیق عملی به امام جماعت محسوب گردد جایز نیست، هرچند نماز فرد در صورتی که قصد قربت از او حاصل شود، صحیح است.