مسأله 1961. در نماز جماعت شرط است که مأموم در هنگام نیّت، امام را معیّن نماید، ولی دانستن اسم او لازم نیست و معیّن بودن اجمالی کافی است و اگر نیّت کند اقتدا می‌کنم به امام جماعت حاضر، نمازش صحیح است هرچند نیّت را به زبان نیاورد.

مسأله 1962. اگر فرد به امام جماعت به اعتقاد اینکه مثلاً حسین است و شرایط امامت را داراست اقتدا نماید و بعد از اتمام نماز جماعت معلوم شود که امام جماعت، شخص دیگری بوده است، نماز جماعتش صحیح است و فرق ندارد شخص مذکور عادل بوده یا عادل نبوده است؛ امّا اگر در اثنای نماز متوجّه شود امام جماعت، شخص دیگری است در صورتی که آن شخص در نزد مأموم عادل نیست، باید مأموم نمازش را فرادیٰ تمام کند.

مسأله 1963. مأموم نمی­تواند در نماز جماعت، از یک امام به امام دیگر عدول نماید، مگر آنکه برای امام اوّل، حادثه­ای رخ بدهد که او را از تمام نمودن نمازش یا ادامۀ امامتش عاجز نماید؛ مثل اینکه وضوی امام باطل شود یا متوجّه شود برای نماز سهواً وضو نگرفته است یا وضو گرفته امّا در اعضای وضوی او مانع بوده و وضویش باطل بوده است یا آنکه امام توانایی بر نماز ایستاده نداشته باشد و وظیفه­اش تبدیل به نماز نشسته شود یا امام بیهوش شود که در این صورت، مأمومین می­توانند فرد دیگری که شرایط امامت را داراست به عنوان امام جلو فرستاده و نماز جماعت را با او ادامه دهند و احتیاط مستحب است امامی که با او می‌خواهند نماز جماعت را ادامه دهند از بین مأمومین باشد.
همچنین است حکم، اگر امام جماعت مسافر است و نماز او شکسته است، ولی نماز مأمومین تمام است، در این حال برای مأمومین جایز است رکعت سوّم و چهارم، نماز خود را با امام دیگر ادامه دهند.

مسأله 1964. اگر برای امام جماعت عذری پیش آید که مانع از ادامۀ نماز باشد و نماز را رها نماید و مأمومین نخواهند به امام دیگری اقتدا نمایند، نماز مأمومین باطل نمی­شود، بلکه فرادیٰ محسوب می­شود و باید مطابق احکام نماز فردایٰ عمل نمایند.