مسأله 1938. اگر مأموم در بین نماز بدون عذر قصد فرادیٰ نماید، جماعتش بنابر احتیاط واجب صحیح نیست، ولی نمازش صحیح می‌باشد؛ مگر آنکه به وظیفۀ فرادیٰ عمل نکرده باشد، که بنابر احتیاط واجب، باید نماز را دوباره بخواند؛ البتّه اگر چیزی را کم و زیاد کرده باشد که در صورت عذر، نماز را باطل نمی‌کند، دوباره خواندن نماز لازم نیست؛ مثلاً اگر از اوّل نماز قصد فرادیٰ کردن آن را نداشته و حمد وسوره را نخوانده، ولی در حال رکوع چنین قصدی برایش پیدا شود، در این صورت می‌تواند نمازش را به قصد فرادیٰ تمام کند و لازم نیست که آن را دوباره بخواند.
همچنین است حکم، اگر مأموم در نماز جماعت از اوّل نماز قصد فرادیٰ کردن آن را نداشته و یک سجده را برای متابعت و همراهی زیاد کرده باشد و بعد از آن چنین قصدی برایش پیش آید؛ امّا اگر مأموم از اوّل نماز قصد فرادیٰ کردن آن را داشته و حمد و سوره را نخوانده باشد، بنابر احتیاط واجب، جماعت، بلکه اصل نمازش صحیح نمی‌باشد؛ مگر آنکه جاهل قاصر باشد (یعنی در فراگیری مسأله کوتاهی نکرده باشد) و رکنی را به قصد متابعت از امام جماعت، اضافه نکرده باشد که در این صورت لازم نیست نمازش را دوباره بخواند.

مسأله 1939. اگر مأموم بعد از حمد و سورۀ امام جماعت، به علّت عذری نیّت فرادیٰ کند، لازم نیست حمد و سوره را بخواند، ولی اگر بدون عذر باشد یا پیش از تمام شدن حمد و سوره نیّت فرادیٰ نماید، بنابر احتیاط، لازم است همۀ حمد و سوره را بخواند.

مسأله 1940. اگر مأموم در بین نماز جماعت نیّت فرادیٰ نماید، نمی‌تواند دوباره نیّت جماعت کند؛ همچنین است بنابر احتیاط واجب اگر مردّد شود که نیّت فرادیٰ کند یا نه و بعد تصمیم بگیرد که نماز را با جماعت تمام کند.

مسأله 1941. اگر مأموم شک کند که در بین نماز نیّت فرادیٰ کرده یا نه، باید بنا بگذارد که نیّت فرادیٰ نکرده است.

مسأله 1942. اگر نماز امام جماعت تمام شود و مأموم مشغول تشهّد یا سلام اوّل باشد، لازم نیست نیّت فرادیٰ کند.