مسأله 1885. مأموم باید غیر از حمد و سوره،[1] اذکار دیگر نماز را خودش بخواند.

مسأله 1886. اگر مأموم در رکعت اوّل و دوّم نماز صبح و مغرب و عشاء صدای حمد و سورۀ امام را بشنود، هرچند کلمات را تشخیص ندهد، باید حمد و سوره را نخواند و اگر صدای امام را نشنود، مستحب است حمد و سوره را بخواند؛ ولی باید آن را آهسته بخواند حتّی «بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحیم» آن را هم بنابر احتیاط واجب آهسته بگوید و چنانچه سهواً یا به دلیل ندانستن مسأله، بلند بخواند نمازش صحیح است.

مسأله 1887. اگر مأموم بعضی از کلمات حمد و سورۀ امام را بشنود، می‌تواند آن مقداری را که نمی‌شنود بخواند.

مسأله 1888. اگر مأموم سهواً حمد و سوره را بخواند، یا خیال کند صدایی را که می‌شنود صدای امام نیست و حمد و سوره را بخواند و بعد بفهمد صدای امام بوده، نمازش صحیح است.

مسأله 1889. اگر مأموم شک کند که صدای امام را می‌شنود یا نه، یا صدایی بشنود و نداند صدای امام است یا صدای شخص دیگر، می‌تواند حمد و سوره را بخواند.

مسأله 1890. مأموم در رکعت اوّل و دوّم نماز ظهر و عصر، بنابر احتیاط واجب، نباید حمد و سوره را بخواند و مستحب است به جای آن ذکر بگوید.

مسأله 1891. اگر رکعت اوّل یا دوّم مأموم، رکعت سوّم یا چهارم امام باشد، وظیفۀ مأموم خواندن حمد و سوره است و باید آن را آهسته بخواند حتّی «بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحیم» آن را هم بنابر احتیاط واجب، آهسته بگوید و چنانچه آن را سهواً یا به علّت ندانستن مسأله بلند خوانده باشد، نمازش صحیح است.