مسأله 1813. مسافر می‏تواند در تمام شهر مکّه و مدینه و کوفه - حتّی در قسمت‌های توسعه یافتۀ آنها - و در حرم حضرت سیّدالشهداء(علیه السلام) تا مقدار 5/11 متر - تقریباً - از اطراف قبر مقدس، نمازش را تمام بخواند، همچنان که می­تواند آن را شکسته به‌جا آورد؛ امّا در سایر قسمت‌های حرم امام حسین(علیه السلام) و شهر کربلا، احتیاط واجب است که نماز را شکسته بخواند.

مسأله 1814. تخییر مذکور در مسألۀ «1813» استمرار دارد. بنابراین، مسافر می‌تواند در مکان‌های ذکر شده، نماز ظهر را تمام و نماز عصر را شکسته بخواند. همین طور، اگر به نیّت نماز شکسته مشغول نماز شد جایز است در بین نماز به نماز تمام عدول کند و نیز اگر به نیّت نماز تمام مشغول نماز شد، جایز است در بین نماز در صورتی که محلّ عدول نگذشته باشد، به نماز شکسته عدول کند.

مسأله 1815. تخییر مذکور در مسألۀ «1813»، به نماز ادا اختصاص دارد و بنابر احتیاط واجب شامل نماز قضایی که در اماکن تخییر فوت شده نمی‌شود. بنابراین، اگر در یکی از اماکن مذکور نماز ظهر یا عصر یا عشاء مسافر قضا شود، بنابر احتیاط واجب قضای نمازهای مذکور را شکسته بخواند، هرچند هنوز در آن مکان باقی بوده و خارج نشده باشد.
همچنین، روزه در تخییر مذکور به نماز ملحق نیست. بنابراین، برای مسافری که نمازش شکسته است، جایز نیست در این چهار مکان روزه بگیرد.[1]